Een anticlimax. Nooit meer zappen na een geslaagde avond door Hans Bogers

 

Had ik een prachtige column in elkaar gedraaid en op een oor na gevild, bleek bij een laatste check, dat de zin waarop mijn hele verhaal was gebaseerd niet juist door mij onthouden was. Althans ik kon hem nergens meer in de door mij gedachte woorden terugvinden. Einde verhaal dus. En wat erger was, dat ik weer opnieuw moest beginnen. Gelukkig had ik nog een recente ervaring op de plank liggen, die uitstekend als basis voor mijn definitieve gedachtespinsel zou kunnen dienen. Daarvoor moeten we wel even terug in de tijd, maar dat is in de wereld van columnisten ( en dat ben ik toch wel een beetje) een makkelijk te nemen stapje. Terug dus naar afgelopen zondag, naar het hotel, dat daar op die prachtige locatie is gelegen naast de Bulah Hoeve aan de Onderduikersweg en waar, maar dat terzijde, zomaar een nieuwe woonwijk zou kunnen verrijzen. In dat hotel dus, in de gezellig ingerichte benedenzaal, waren wij met vrienden om naar een concert te luisteren van Petra Berger en Jan Vayne. Een ervaring om niet gauw te vergeten, een ervaring ook, waarover je zeker een prachtige column kon schrijven. Want prachtig was het. Van Bach tot Abba heette het programma. En dat hebben we geweten. Een geweldige zangeres, een geweldige pianist. Prachtige muziek en hele mooie teksten. Geweldig dus. En het was nog heel lang nagenieten geblazen. Hoewel, thuisgekomen gaf ik me toch nog even over aan mijn flitsverslaving. Een gewoonte, die bijna nog erger is dan mijn neiging om teveel te eten. Zappen dus. Lui onderuitgezakt op de bank, nog even in een vogelvlucht kijken of er nog wat op de televisie te beleven is. En al zappend belandde ik bij een concert (tussen aanhalingstekens ) van Guus Meeuwis. En dat was je noemt een anti climax. Naast het muzikale geweld van Jan Vayne en Petra Berger, was het meelijwekkende gezang van Guus in zijn vlakke emotieloze uitvoering niet om aan te horen. Waardeloze muziek, stupide teksten, gebracht door een figuur met de uitstraling als van een gebrilde zandzak En toen ook nog Ilse de Lange een paar heuse krokodillentranen plengde, toe had ik het wel even helemaal gehad. Wat een blamage was dat zeg. Het was drie keer niks. Het was wat je noemt kedengedeng in optima forma! Dat zoiets bestaat! Dat zoiets mag!En al vond een zaal vol laaiend enthousiast publiek het prachtig, neemmaar van mij aan, dat het niet haalde bij de authenticiteit van het optreden van Petra Berger en Jan Vayne aan de Onderduikersweg. Helaas is er van mijn heilige voornemen om nooit meer te zappen, niets terecht gekomen, al had ik wel een beetje spijt, dat ik dat vorige week zondag wel heb gedaan.