2 Recht 2 Averecht door Hans Bogers

Ik ben niet goed in het schrijven van recensies. Of beter, dat kan ik niet. Dat is een vak apart. Maar ik kan natuurlijk wel in een column een verhaaltje schrijven over een cabaret- voorstelling, als ik daar de behoefte toe gevoel natuurlijk. Gisteravond kreeg ik dat gevoel in de Meenthezaal. 23 jaar geleden, zag ik ze voor het laatst, 2 Recht en 2 Averecht, toen nog met de onvergetelijk Gé Zuil, met haar geestige pretoogjes, die in perfect Frans een prachtig verhaal hield als badjuffrouw of zoiets. Het was in de tijd dat Fragment en Zijdelings ook nog aan de weg timmerden. Een mooie tijd. Fragment en Zijdelings zijn helaas allang ter ziele, maar 2 Recht 2 Averecht staat nog steeds. En hoe. Als een huis! Gisteravond in de Meenthe wisten zij van acht tot half elf, en hou me niet precies aan de tijd, want zoals gezegd, ik ben geen recensent, dik twee uur dus hun publiek te vermaken. Humor en ernst afgewisseld met prachtig gezongen liedjes. Goeie teksten. Een aangenaam ontspannen optreden van vier authentieke vrouwen. Ik heb nauwelijks een moment het gevoel gehad als toeschouwer bij een voorstelling te zitten. Dat was vorige week met Simone Kleinsmit wel anders. Een vakvrouw, dat wel, maar als daar alles mee is gezegd, is er toch wat mis. Simone kon dan wel mooi zingen, maar dat was het dan ook wel, want de monologen tussendoor, de rooie draad, dat was allemaal stukken minder. Gekunsteld en bijna amateuristisch op een uit het hoofd geleerd toontje. En somber! Wat mij de opmerking ontlokte:”Ik wil eigenlijk wel een beetje vrolijk naar huis!” Nee dan 2 Recht, 2 Averecht. Ik ben niet zo’n lachebek, maar gisteravond moest ik er wel aan geloven. Nee, ik heb niet zitten gieren van het lachen, ik was één van de weinigen, maar genoten heb ik wel! Een geweldig optreden, met de bijzondere ervaring, dat er nauwelijks enige afstand was tussen de toeschouwers en de acteurs. Er werd niet geforceerd iemand uitgepikt, maar iedereen deed mee. Gewoon, ja, ik kan dat niet uitleggen. Het circus was de rooie draad, de kapstok, die uiteindelijk leidde tot de boodschap verstandig te zijn. Maar voor mij was die rode draad veel meer het leven zelf, ons leven van alledag en de vraag hoe nu verder. Ja en daar vraag je nogal wat. Veel zekerheid is er niet, maar ik weet wel, dat ik er over twee jaar, als Julia, Lucina, Alie en Janet weer in de Meenthe staan, bij zal zijn, als is het genietend vanaf een witte wolk. Om dan ook nog even na afloop onder het genot van een glaasje port te luisteren naar grijsgedraaide LP’s uit lang vervlogen tijden.