Het was me het weekje wel door Hans Bogers
Dat kun je wel zeggen ja, want er zijn van die weken, die zo bijzonder zijn, dat een mens daar wel uren over zou kunnen praten.
Dat ga ik hier natuurlijk niet doen, want mijn tijd is beperkt, maar toch, de afgelopen week, die als week 42 van het jaar Onzes Heren 2016 de boeken in zal gaan, dat was me een week. Zoiets maakt een mens niet vaak, misschien wel nooit mee. Maar ik zal mijn gewaardeerde luisteraars, want het zijn er al meer dan twee heb ik inmiddels uit een onlangs uitgevoerd hoor –en luisteronderzoek kunnen opmaken, ik zal die luisteraars niet langer in het ongewisse laten en hen kond doen van die bijzondere week.
Kort resumerend samengevat zou je het een medicinaal weekje kunnen noemen. Los van mijn dagelijkse gang naar de diverse pillenpotten heb ik mij deze week met allerlei medische dan wel pseudo medische aangelegenheden bezig gehouden en heb ik verscheidene medische dan wel pseudo medische behandelingen moeten ondergaan. Het begon met een bezoek aan de podoloog, die mij een schitterend paar steunzolen aanmat. Hoewel je eigenlijk niet steunzolen mag zeggen maar correctiezolen. Nou zal het verschil mij eerlijk gezegd een zorg zijn, als ze maar lekker zitten.
Dat lekker zitten geldt trouwens ook voor de nieuwe kroon, die ergens tussen mijn ivoren wachters werd aangebracht. Ik twijfel daar nog een beetje over. Bij het drinken van een glaasje wijn zit het wel goed, maar bij het nuttigen van wat hardere kost zoals een broodje american met ei voelt het toch niet helemaal je dat. Even nog aanzien dus.
En afgelopen woensdag moest ik net als heel veel andere Steenwiekers mij melden bij de dokter voor het ondergaan van een griepprik. Er stond, toen ik aankwam, al een gigantische rij geduldig te wachten, maar de priksters gingen dermate vaardig te werk, dat de hele behandeling was afgewerkt voordat je het in een medische encyclopedie had kunnen opzoeken.
Een ander werkje was de test op darmkanker, ook wel de poeptest genoemd. Een secuur werkje, waarbij je moet oppassen dat vangst en bijvangst niet worden vermengd. Geen simpel werkje, dat zelfs bij het posten van de gevulde en hectisch retourenveloppe, nog de nodige onzekerheid te weeg bracht.
En dan was er nog het vingerprikje van de zelfprik trombosedienst. Een steeds weer terugkerende activiteit, die bij mij niet altijd even succesvol verloopt. Maar gelukkig ging dat me in deze medicinale week goed af.
Uiteindelijk is het zaterdag geworden en kan ik die bijzondere week toch met een goed gevoel bij de kapper afsluiten.
