Soms door Hans Bogers
Soms wordt het me bang te moede als ik zie en hoor wat er zo om me heen gebeurt. Dichtbij en ver weg. Soms wordt het me zo bang te moede als ik voel hoe de wereld, die ik zo goed heb gekend, aan het veranderen is. Soms wordt het me zo vreselijk bang te moede als alle vastigheid lijkt te zijn verdwenen. Als zekerheden geen zekerheid meer geven. Als 1 en 1 geen meer 2 is. Als leugens geen leugen meer zijn als de meerderheid vindt dàt het geen leugens zijn. Of, dat leugens er niet meer toe doen en liegen mag. Dat de waarheid geen waarheid meer is als de meerderheid daarvan is overtuigd. Dat de geschiedenis zich op een verschrikkelijke manier dreigt te herhalen. Dat mensen, die ik zo graag ongelijk wil geven soms toch gelijk hebben, maar die dat gelijk op zo’n walgelijke manier uitbuiten. Dat er maandelijks tachtig €miljard in de Europese economie wordt gepompt. Een bedrag, dat voornamelijk ten goede komt aan de mensen, die al zoveel geld hebben, dat ze niet meer weten wat ze er mee moeten doen. Dat onze grote charismatische leiders die het zo goed met ons voor zeggen te hebben daar iets tegen te gaan doen. Dat ze die elite, die toplaag, een kopje kleiner zullen maken. Maar dat juist die strijd bij voorbaat verloren is, omdat ze dat eigenlijk niet willen en ook zij machteloos zijn als het puntje bij het paaltje komt.
Ja het is mij bang te moede als ik lees en geloof, dat de aanstichters, wellicht de bedenkers van de financiële en economische crisis, een enkeling daargelaten, er alleen maar beter van zijn geworden. Het wordt mij zo bang te moede als ik zie, dat degenen, die het hardst roepen om het vrije woord, de eersten zijn, die dat vrije woord en degenen, die dat uitspreken, de nek omdraaien. Ja het wordt mij bang te moede als ik de opkomst zie van de Erdogans, de Trumps en de Poetins en onze onmacht daar iets tegen te doen. Om nog maar niet te spreken over de ontwikkelingen bij ons. Dat media en rechterlijke macht, bestuur en overheden steeds verder onder druk komen te staan. Dat tegen die druk geen kruid gewassen is, omdat het in de discussie niet meer om argumenten gaat. Omdat er geen discussie meer mogelijk is. Het gelijk van de vismarkt. Ja het wordt mij soms bang te moede en voel ik me steeds vaker gekwetst. Soms door het minste of geringste. Het wordt me bang te moede als ik het gedreig hoor, het gescheld en het getier.
Maar gelukkig heb ik nog heel wat gedichtjes geschreven namens Sinterklaas en Zwarte Piet. En misschien valt het allemaal wel mee en kan ik voorlopig nog rustig gaan slapen.
