Het moet niet gekker worden door Hans Bogers

Nu hardlopen voor mij geen optie meer is om mijn conditie enigszins op pijl te houden en daarmee mijn strijd aan te gaan tegen suiker, hoge bloeddruk en andere ongemakken, houd ik me vaak onledig met trainingsuurtjes bij Musculus en het maken van lange wandelingen. In de sportzaal heb ik aanspraak genoeg en ook tijdens mijn zumba uurtjes houden Bianca, Karin, of Elisa me voldoende bij de les, zodat ik geen behoefte heb aan enige andere afleiding, maar bij wandelen is dat anders. Dat is wat saaier en ik heb mezelf dan ook altijd aangesloten op mijn Huawei, ingeschakeld op radio 1, om gedurende de hele tocht van alle kanten met nieuws om de oren te worden geslagen. Als ik dan ook ’s avonds thuiskom, ben ik één wandelende informatiebron, die je niets nieuws meer hoeft te vertellen. Heel wat interessante onderwerpen heb ik al wandelend voor mijn kiezen gehad, maar er zijn ook van die saaie onderwerpen of dulle personen, die mij noodzaken om even de oortjes uit te doen. Een enkele keer overkomt het me, dat ik tegen beter weten in toch blijf luisteren, ook al levert me dat verbazing en irritatie op. Zoals gisterenmiddag. Presentatrice Suzanne Bosman kwam juichkreten te kort toen zij vertelde, dat een zekere Carla Ribeiro en Theo Geijtenbeek een eiwit hadden ontdekt, dat een wetenschappelijke doorbraak betekende, die mogelijk tot een behandeling van HIV kan leiden. Erg ingewikkeld allemaal en daarom werd Carla Ribeiro gevraagd om het wetenschappelijke jargon om te zetten in een begrijpelijk verhaal. Suzanna had er alle vertrouwen in dat dat voor Carla een fluitje van een cent zou zijn. Maar helaas: zelfs een goedwillende luisteraar als ik kon uit het gebrabbel van Carla Ribeiro nauwelijks wijs worden. Niet omdat het te moeilijk was, maar omdat Carla de Nederlandse taal nauwelijks machtig bleek te zijn. Het resultaat was een soort gemankeerd wetenschappelijk koeterwaals waar geen touw aan vast was het knopen. Het enige wat ik een beetje begreep was dat er een biologische versnipperaar aan te pas kwam, die zich kennelijk in de Langerhanscellen bevond en dat Carla ongeveer dertig jaar was,maar om nou te zeggen, dat mij in heldere bewoordingen duidelijk was gemaakt hoe het nou precies zat, nou nee, dat bepaald niet. Wel begreep ik uit Carla’s en Theo’s enthousiasme en dat van Suzanna Bosman, dat hier sprake was van een grote ontdekking Toch leek het me toe, dat wetenschappers en journalisten dit soort ontdekkingen maar beter voor zich kunnen houden tot ze werkelijk iets hebben ontdekt, waar wij (eenvoudige wandelaars) wat mee kunnen. En laat in ’s hemelsnaam iemand, die de Nederlandse taal machtig is, ons dan komen vertellen hoe het zit. En dat hoeft heus niet in Jip en Janneke taal, maar het kan gewoon in begrijpelijk Nederlands.