Mag ik even overgeven door Hans Bogers
Sinds mijn emeritaat volg ik de belevenissen van mijn voormalige collega’s nog maar op afstand en lees ik niet zoveel meer over de organisatie, die ik dik veertig jaar als mijn werkgever heb mogen beschouwen. Zo af en toe praat ik nog wel eens wat bij als ik een oud collega tegenkom en ook afscheidsrecepties en reünies kunnen zo af en toe op mijn aanwezigheid rekenen, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Daarnaast vallen regelmatig nog het blad van mijn vakvereniging de VMHP en het Tijdschrift voor de Politie bij mij op de mat. Die laatste periodiek lees ik vanwege ‘het steeds verder van mijn bed gehalte’ nog maar nauwelijks, maar afgelopen week viel mijn oog op een redactioneel schrijven van ene Jaco van Hoorn, waarvan mij de haren recht overeind gingen staan, zo steil, dat ik de aandrang om even over te geven bijna niet weer kon weerstaan. Zelden las ik zo’n lulverhaal. Het ging over het doen van aangifte bij de diefstal van je fiets. Nou ben ik toevallig een ervaringsdeskundige op dat gebied en hoef je me, over het nut en noodzaak van het doen van aangifte als je fiets gestolen is, niets meer wijs te maken. Maar wat Van Hoorn te berde bracht: Dat raakte echt kant nog wal, al baseerde hij zijn geleuter op een wetenschappelijk onderzoek naar het effect van aangiftes van bijvoorbeeld fietsendiefstallen uit 1986 (mind you). Daarin staat, “dat de politie met het simpele opnemen van een aangifte bijdraagt aan het herstel van de feitelijke, de morele en de symbolische rechtsorde. Dat feitelijk gezien de kans, dat de fiets opgespoord wordt klein is, maar dat in morele en symbolische zin hier nuttig werk is verricht.”
Kijk, dat de politie geen fuck doet, geen fuck kan doen, aan het terugvinden van je gestolen fiets, dat is tot daar aan toe en ook nog wel te begrijpen. Maar dat de politie met feitelijk niets doen nuttig werk verricht, dat kunnen de zichzelf veren in hun achterste stoppen Jaco van Hoorn en zijn club mij niet wijsmaken. Het lijkt mij eerder toe dat dit pseudo wetenschappelijk gezwam eerder een stap is in de richting van de gedachte, dat het stelen van een fiets zo langzamerhand geoorloofd is.
En wat betreft mijn vorige week uitgesproken gedachten over de Meppeler donderdagen: die zijn wel wat veranderd sinds ik afgelopen donderdag getuige mocht zijn van twee in vol ornaat door het winkelend publiek heen fietsende politieagenten. Tja.
