het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het olde wief marianne weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van b&w onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een sociaal ombudsman/vrouw voor de gemeente van steenwijkerland. een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. elk huisje is een heilig huisje geworden. we leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. je zou er bang van worden. voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. we zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. weer gewóón doen. ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. niet meteen overal iets achter zoeken: voetbal is voetbal. de sociaal ombusman is de sociaal ombudsman. basta. en om een herinnering aan mijn pake op te halen: toen ik als kleine jongen wat lacherig deed over vrouwelijke soldaten, zei hij: die kunnen je net zo goed dood schieten. een soldaat is een soldaat! ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het olde wief marianne weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van b&w onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een sociaal ombudsman/vrouw voor de gemeente van steenwijkerland. een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. elk huisje is een heilig huisje geworden. we leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. je zou er bang van worden. voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. we zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. weer gewóón doen. ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. niet meteen overal iets achter zoeken: voetbal is voetbal. de sociaal ombusman is de sociaal ombudsman. basta. en om een herinnering aan mijn pake op te halen: toen ik als kleine jongen wat lacherig deed over vrouwelijke soldaten, zei hij: die kunnen je net zo goed dood schieten. een soldaat is een soldaat! ria van hien
Het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. Onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. Ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het Olde Wief Marianne Weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde Schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het Nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de Europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. Van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van B&W onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een Sociaal Ombudsman/vrouw voor de gemeente van Steenwijkerland. Een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. Maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. Dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. Elk huisje is een heilig huisje geworden. We leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. Je zou er bang van worden. Voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. We kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. We zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. Misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. Weer gewóón doen. Ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. Niet meteen overal iets achter zoeken: Voetbal is voetbal. De Sociaal Ombusman is de Sociaal Ombudsman. Basta.
En om een herinnering aan mijn pake op te halen: Toen ik als kleine jongen wat lacherig deed over vrouwelijke soldaten, zei hij: die kunnen je net zo goed dood schieten. Een soldaat is een soldaat!
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het olde wief marianne weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van b&w onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een sociaal ombudsman/vrouw voor de gemeente van steenwijkerland. een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. elk huisje is een heilig huisje geworden. we leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. je zou er bang van worden. voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. we zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. weer gewóón doen. ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. niet meteen overal iets achter zoeken: voetbal is voetbal. de sociaal ombusman is de sociaal ombudsman. basta. en om een herinnering aan mijn pake op te halen: toen ik als kleine jongen wat lacherig deed over vrouwelijke soldaten, zei hij: die kunnen je net zo goed dood schieten. een soldaat is een soldaat! ria van hien
het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het olde wief marianne weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van b&w onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een sociaal ombudsman/vrouw voor de gemeente van steenwijkerland. een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. elk huisje is een heilig huisje geworden. we leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. je zou er bang van worden. voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. we zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. weer gewóón doen. ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. niet meteen overal iets achter zoeken: voetbal is voetbal. de sociaal ombusman is de sociaal ombudsman. basta. en om een herinnering aan mijn pake op te halen: toen ik als kleine jongen wat lacherig deed over vrouwelijke soldaten, zei hij: die kunnen je net zo goed dood schieten. een soldaat is een soldaat! ria van hien
Het was weer eens een lange zoektocht naar een geschikt onderwerp voor mijn column. Onderwerpen zat natuurlijk, maar een vrij hectische week beperkte mij in het aanboren van de onuitputtelijke bron, die hiervoor beschikbaar is. Ik bedacht me, dat mijn lieve collega van het Olde Wief Marianne Weegenaar nog een reactie tegoed had, omdat ze, in een column beweerde, dat in het vrouwenvoetbal de zogenaamde Schwalbe niet voorkwam, terwijl ik me juist herinnerde, dat het eerste doelpunt van het Nederlandse vrouwen voetbalelftal bij de Europese kampioenschappen een gevolg was van een perfect uitgevoerde fopduik en dat de uitvoerende speelster bij het scheidsrechtercorps ook al de naam had gauw te gaan liggen. Van die reactie is het tot op heden nog niet gekomen, maar ik moest er wel aan denken, toen ik het voorstel van het college van B&W onder ogen kreeg, waarin de aanstelling wordt aangekondigd van een Sociaal Ombudsman/vrouw voor de gemeente van Steenwijkerland. Een uitstekend initiatief waarschijnlijk, maar de krampachtigheid waarmee weer moet worden omgegaan met de geslachtelijkheid van dit instituut: ik wordt daar eerlijk gezegd niet zo goed van. Maar het schijnt tegenwoordig in algemene zin zo te moeten zijn, dat je, bij alles wat je zegt of schrijft, rekening moet houden met de vraag of je daarmee niet bij de een of andere groep een gevoelige snaar raakt. Dat de gewoonste gedachten of woorden tig keer moeten worden gewogen voordat ze uitgesproken kunnen worden. Elk huisje is een heilig huisje geworden. We leven, lijkt het wel, in één grote porseleinkast. Je zou er bang van worden. Voor elk wissewasje moeten we ons oor op allerlei arme zieltjes te luisteren leggen. We kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. We zijn kwetsbare wezentjes geworden en het wordt alsmaar benauwder. Misschien moesten we daar maar eens mee stoppen. Weer gewóón doen. Ons niet meteen op onze teentjes getrapt voelen. Niet meteen overal iets achter zoeken: Voetbal is voetbal. De Sociaal Ombusman is de Sociaal Ombudsman. Basta. 
