O tempora. O mores. door Hans Bogers
De tijden veranderen is een verzuchting die je steeds vaker hoort. Niet, dat ik geloof in die goeie ouwe tijd, maar wel, dat de tijden niet altijd ten goede veranderen. En los daarvan het lijkt er voor mij persoonlijk op, dat ik steeds moeilijker met die veranderde tijden weet om te gaan
Neem nu bijvoorbeeld het maken van een afspraak met je eigenste beste huisarts. Vroeger was dat een fluitje van een cent. Je belde. Kreeg de jou bekende assistente aan de lijn en prikte een datum en een tijdstip. Om de dokter enigszins te kunnen voorbereiden en te beschermen tegen allerlei onzinnige patiënten, is dat heden ten dage dus niet meer zo. Voor je nu de assistente te pakken krijgt, moet je je eerst door een keuzemenu met wachttijd heen worstelen om vervolgens de vraag te krijgen: “Waar gaat het over?”
Tot zover: so far so good. Een kwestie van wennen en menen de reden te begrijpen. Maar laatstleden werd ik geconfronteerd met een nog veel uitgebreidere versie van deze intakeprocedure. Na mijn mededeling, dat het over mijn enigszins vergroeide schouder ging, en ik op verzoek mijn geboortedatum had meegedeeld, werd mij gevraagd:”Wanneer heeft u hierover voor het laatst met de dokter gesproken?” Toen ik het antwoord daarop schuldig moest blijven, werd de volgende vraag op me afgevuurd:”Wat voelt u dan precies?” Omdat mijn irritatiegraad behoorlijk aan het toenemen was, reageerde ik met de tegenvraag, waar dit allemaal toe diende. “Om samen vast te stellen hoe erg het is” was het antwoord. Een antwoord, waarmee voor mij de maat wel vol was. En voordat er allerlei andere, nòg relevantere, vragen aan mij zouden worden gesteld, zoals : lust je nog peultjes?, of heb je het ooit wel eens zo zout gegeten?, verbrak ik op weinig hoffelijke wijze de verbinding. Me natuurlijk wel realiserend, dat de kous hiermee voor mij nog niet af was. Ik had toch de hulp of het advies van de dokter nodig nietwaar. Maar dat nam niet weg, dat de ratio in deze ondergeschikt was aan mijn heftige ( wellicht te heftige) emotie. Ik had graag gehad, dat de dokter met mij de ernst van de situatie had vastgesteld en niet, dat een telefonisch consult met een assistente soulaas zou moeten bieden.
Tja. Dit alles overlezend en me bewust van mijn zorgafhankelijkheid, weet ik ,dat ik morgen of overmorgen weer aan de lijn zal hangen, getrouw het keuzemenu volgend de gestelde vragen zal beantwoorden en maar hopen, dat het daaruit voortvloeiende consult voor mij een stap zal betekenen op de weg naar een enigszins goed en pijnloos functionerend schoudergewricht.
