Rituelen door Hans Bogers
De gemeenteraadsverkiezingen, ook die van Steenwijkerland bevinden zich in een vergevorderd stadium. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het weer zover. Dan kunnen de bewoners van deze goede gemeente weer massaal hun stem uitbrengen op de partij van hun keuze. Die hele verkiezingscampagne is helaas zo’n beetje aan mijn neus voorbijgegaan, geveld als ik was door een zeer onaangename aanval van kinkhoest, een bacteriële infectie, die er de oorzaak van is, dat je onder andere je longen uit je lijf hoest. Zo, dat je tijdens zo’n hoestbui denkt, dat je dood gaat. En het is allemaal nogal besmettelijk ook, een reden om je maar niet teveel onder de mensen te begeven, want iedereen kan het krijgen. DKTPvaccinatie of niet. Om te voorkomen, dat door mijn besmettelijke geblaf de politieke combattanten voortijdig het loodje zouden moeten leggen, heb ik me dus nadrukkelijk gedeisd gehouden. Ik zou er niet aan moeten denken, dat ik er de oorzaak van zou kunnen zijn, dat de verkeerde politici bezit zouden nemen van het pluche in de raadzaal onder het koperen dak.
Ik heb mij dus noodgedwongen moeten beperken tot het lezen van de kranten, het luisteren naar de radio en het consumeren van de diverse partijfolders, die in allerlei geuren en kleuren op de deurmat in werden gedeponeerd. Misschien een beetje zuur geworden door alle fysieke malheur was mijn reactie op de grote hoeveelheid onzin, waarmee ik om de oren werd geslagen, er eentje van een diep gevoel van cynisme. Na al die keren, waarin ik me betrokken voldoende bij de gemeenteraadsverkiezingen, had ik opeens het gevoel, dat het wel welletjes was. Er is in al die jaren inhoudelijk eigenlijk niets veranderd. Nog steeds dezelfde poppenkast, dezelfde rituelen. Met andere poppetjes, maar verder? Het opgelegde pandoer van de kritiek, dat politici vooraf gouden bergen zouden beloven, die ze eenmaal in het pluche gezeten, moeiteloos omzetten in molshopen. Wees nou eerlijk: dat zijn toch onzinnige klaagzangen . Geen zinnig mens kan toch verwachten, dat aan al zijn wensen, verlangens en eisen tegemoet kan worden gekomen? Dat is toch het kenmerk van democratie: dat niemand ooit helemaal z’n zin kan krijgen. Dat gedeelde smart toch halve smart is? Of wat te denken van de vierjaarlijks terugkerende jongerenact. Over een half jaar verneem je niks meer van ze, al zullen ze nog steeds veel moeite hebben zich aan de verkeersregels te houden. Of de continuïng story van de SP. Jaarlijks hebben ze daar een breuk in het bestuur, ondanks het feit, dat er een ADHDachtige jonge socialist in een moordend tempo zo af en toe eens komt inspreken onder het Koperen Dak.
En wat te denken van de weinig frisse informatiewisseling op facebook over de IGSD problematiek featuring een voormalig bestuurder, die zich wel heel erg laat kennen.
En tot slot het hypocriete gedoe over lokale politiek, terwijl we zonder blikken of blozen de wett’nholders van buuten de wallen betrekken en de politieke avond laten presenteren door een goed betaalde professional uit de randstad.
We moesten maar gauw weer gewoon gaan doen. Of: Eerst nog even lachen over al die waanzinnige oneliners, die ons overal langs Heren wegen worden toegeroepen.
