The LSB Experience

one of these nights…. er gaat van alles mis die avond. vriendin irene appt vanuit het ziekenhuis dat ze het helaas niet gaat redden om naar theater de hanzehof te komen, bij de theaterkassa staat een enorm lange rij voor de voorstelling in de andere zaal waardoor ik pas na 22 minuten aan de beurt ben en eigenlijk te laat ben voor de voorstelling waar ik naar toe ga, en tot overmaat van ramp blijken mijn vooraf bestelde vrijkaarten niet klaar te liggen (“margje heida? de meenthe? theaterblogger? echt niet? op geen van die namen??”). de kaartjescontroleur ziet mijn stress en leidt me snel, zonder kaartjes, naar de zaal waar ik moet zijn. “mail ons later maar hoe het nou precies zit” zegt hij, en sluit de deur van de zaal achter mij. ik schuif ergens achteraan op een stoel aan de zijkant. het licht gaat uit, de voorstelling begint. er komen muzikanten op, ze spelen een liedje. “one of these nights” zingen ze. je hebt van die avonden, dan gaat alles mis. maar zodra de band begint te spelen, weet ik dat deze avond vanaf nu alleen maar beter gaat worden. want de vier gitaristen en de drummer klinken goed, hun sound is lekker, ik ben meteen gegrepen. “dit wordt een fijne avond” denk ik (spoiler: dat werd het ook!). dolf jansen komt op, vraagt of mensen vanuit achter in de zaal op de halflege eerste rij komen zitten (“want dat speelt lekkerder”). ik besluit ook vooraan te gaan zitten. het blijkt een prima plek om de muzikale show mee te maken. van dichtbij zie ik de muzikanten op het podium net zo genieten als het publiek in de zaal. de sfeer is relaxed, de songs bekend (vooral uit de jaren zestig en zeventig, met een enkele uitschieter naar de jaren negentig) en dolf jansen praat de liedjes aan elkaar. zo simpel is het om een goede show in elkaar te zetten; zes vakmensen, liefde voor muziek, humor en enthousiasme. stop dit alles bij elkaar en je hebt een prima avond vol bekende songs en mooie verhalen. de mannen nemen je mee naar the troubadour, een van de beroemdste music clubs van amerika. crosby, stills & nash speelden er, jackson browne, joni, the byrds, neil young, carol king. vol vlam vertelt dolf over de club en de artiesten die er kwamen zingen in de sixties en seventies. hij verbindt de thema’s van toen met die van nu. want liefde, oorlog, heldendom en protesten, de songs van vroeger over deze onderwerpen blijken opvallend actueel. natuurlijk maakt dolf ook lekker veel grappen (en speelt hij snel en knap in op alles wat er in de zaal gebeurt), maar het is geen one-man-cabaretvoorstelling, zijn verhalen staan in dienst van de muziek. drie van de gitaristen zingen de songs, en soms zingt dolf (niet eens onverdienstelijk) zelf ook. het klinkt heerlijk allemaal. het is een zit-concert, maar bij de liedjes van de toegift staat het publiek enthousiast mee te zingen en swingen. veel te snel is de avond voorbij, het had van mij nog uren door mogen gaan. “alles goed???” app ik naar irene als ik naar het station van zutphen loop. “gelukkig wel” antwoordt ze snel. “je hebt wat gemist” stuur ik haar dan. en dat meen ik. maar ze heeft mazzel: ze krijgt een tweede kans. want 19 mei komen dolf en de lsb experience naar de meenthe. ik ga zelf dan ook kaarten bestellen, want ik wil best nog een keer een avondje in the troubadour meemaken (al is het alleen maar om me nogmaals te verbazen over de dansmoves van dolf jansen en mee te kunnen zingen met “you can find your own way”). door theaterblogger margje. dirk brans