De eeuwige deining door Hans Bogers
Op heel veel terreinen ben ik een ervaringsdeskundige. En ik niet alleen hoor. Wij allemaal, klein en groot, oud en jong, dun en dik, hoog geschoold of laag geschoold, wij allemaal hebben zo onze ervaringen. Ervaringen waar we al dan niet ons voordeel mee kunnen doen. Één van die ervaringen, een ervaring, die mij eigenlijk wel het indringendst bezig houdt, is die van de eeuwige deining van aankomen en afvallen. Een probleem, waar ik al van kinds af aan mee worstel. Belangrijke ijkpunten zijn een briefje, dat mijn oudste zusje over mij als zesjarige aan mijn ouders schreef waarin zij nauwgezet mijn beschamende eetgewoontes weergaf, en de woorden, die burgemeester Jurriën Jan Hoeksema sprak toen ik afscheid nam als korpschef van Steenwijk. Zijn speech begon met de woorden: “De eeuwige deining van aankomen en afvallen.” Die deining begon in 1976, toen mij als student aan de Nederlandse Politie Academie ter ore kwam, dat je je over het tijdig afronden van de stormbaan geen zorgen hoefde te maken, als je Bogers maar voor bleef. Nou, dat heb ik me aangetrokken. Dat mogen jullie best weten. En ik pakte het meteen grondig aan met het hardgekookte eieren/grapefruit dieet, dat ik combineerde met een bijna professioneel trainingsschema. Ik slaagde wonderwel. Van 90 naar 74 kilo in één maand tijd. Jammer, dat ik kort na het bereiken van dat streefgewicht een ontsteking aan mijn linker scheenbeen opliep, waardoor ik niet meer kon sporten en als vanzelf groeide als kool naar 95 kilo. En dat is doorgegaan, bijna tot de dag van vandaag met dien verstande, dat ik telkens iets zwaarder werd dan de vorige keer. 109 kilo werd het uiteindelijk. Van alles heb ik geprobeerd om van die deining af te komen. Ik weet niet meer wat voor diëten ik allemaal geprobeerd heb. Soms deed ik wel twee diëten tegelijk. Zelfs diëtistes nam ik in de arm. En dat alles in de veronderstelling, dat het een mentaliteitsprobleem was van een karakterloos mens en dat het met volharding wel degelijk mogelijk moest zijn om op een gezond gewicht te komen en te blijven. Eigen schuld, dikke bult dus. De onontkoombare gedachte, dat iemand, die dik is nooit meer dun zal worden en dat helemaal aan zichzelf te wijten heeft. Een slappeling. Je zou er somber en boos op je eigen zwakheid van worden. Totdat ik een interessant verhaal las in een kwaliteitskrant, waarin een chirurg van het Maxima (die blijft trouwens mooi op gewicht) Medisch Centrum zegt, dat wie eenmaal flink is afgevallen zó hard op de rem moet blijven trappen, dat dat bijna niet te doen is. Een collega van hem zegt, dat wie wil afvallen, niet moet aankomen.
Tja een lezenswaardig stuk met vele eye openers en als conclusie, dat diëten nooit zullen helpen en dat het telkens weer in de fout vervallen niet een gevolg is van karakterzwakte, maar vooral een biologisch probleem, waar heel moeilijk tegen te vechten is. Maar onmogelijk is het niet en dat geeft deze burger toch weer moed.
