begrafenissen. je maakt ze liever niet mee. maar je weet, dat je met het verstrijken der jaren steeds vaker in een crematorium, een kerk, of op een begraafplaats zult komen. meer dan je lief is. en net zoals alles in dit leven zijn ook begrafenissen van vorm veranderd. bijna ontelbaar zijn de mogelijkheden. van somber en zwaar tot licht en welhaast vrolijk. als je er over nadenkt, dan ontdek je, dat er over begrafenissen heel veel te vertellen is. begrafenissen: we houden er niet van, we maken ze liever niet mee, maar we ontkomen er niet aan. nee. we gaan er liever niet naar toe, maar soms moeten we wel. omdat we de overledene goed hebben gekend, of om de nabestaanden te laten weten, dat we aan hen denken. iets, ook al staat dat in geen enkele verhouding tot hun verdriet, iets voor hen willen zijn. zaterdag, alweer een week geleden, was ik bij de begrafenis van wim. ik heb hem niet gekend, maar zijn zus wel. en het was een wrange constatering, dat door de begrafenis en alles wat er verteld, gezongen en aan videobeelden vertoond werd, wim tot leven kwam. dat dat een beeld gaf van zijn bestaan, van zijn wezen, maar ook een beeld van de mensen, die dat leven van heel dichtbij meegemaakt hebben. mooie verhalen, mooie beelden en mooie muziek. muziek, die zo aangrijpend kan zijn en vaak zo veelzeggend is. van the scorpions, ‘send me an angel’, via acda en de munnik, ‘ren lenny, ren’, naar phil collins. nee genieten doe je nooit van een begrafenis. en toch! in al hun aangrijpendheid kunnen begrafenissen heel mooi zijn. het meest aangrijpende moment op de begrafenis van wim was niet de door zijn broer en zussen uitgekozen muziek, hoe prachtig ook. nee dat was het moment, waarop eigenlijk totaal afwijkend, misschien zelfs niet passend, een lied werd gezongen, dat zoveel meer was dan alleen mooi: ‘geest van hierboven’. niet zomaar een lied, maar een alles zeggende verklaring van wims moeder. een lied waarmee zij uitlegt, wat haar de kracht heeft gegeven om haar zoon tot aan zijn laatste momenten te helpen, te ondersteunen en te begeleiden naar een ander leven. de geest van hierboven, die haar kracht gaf en geeft om te hopen, te zorgen, lief te hebben. met dat lied vertelde zij ons over haarzelf. over haar onwankelbare zekerheid. “ door die kracht en die kracht alleen heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. door, die kracht en die kracht alleen heb ik er tot aan het eind van zijn leven voor wim en mijn kinderen kunnen zijn. door die kracht en die kracht alleen heb ik al het verdriet alle pijn kunnen doorstaan en zal ik alle verdriet, alle pijn doorstaan. door die kracht en die kracht alleen kan ik verder. ga ik verder. door die kracht en die kracht alleen zal ik er zijn voor hen die mij zo dierbaar zijn. geest van hierboven. nee, niet een zaak van geloof, maar een zaak van zekerheid. ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
begrafenissen. je maakt ze liever niet mee. maar je weet, dat je met het verstrijken der jaren steeds vaker in een crematorium, een kerk, of op een begraafplaats zult komen. meer dan je lief is. en net zoals alles in dit leven zijn ook begrafenissen van vorm veranderd. bijna ontelbaar zijn de mogelijkheden. van somber en zwaar tot licht en welhaast vrolijk. als je er over nadenkt, dan ontdek je, dat er over begrafenissen heel veel te vertellen is. begrafenissen: we houden er niet van, we maken ze liever niet mee, maar we ontkomen er niet aan. nee. we gaan er liever niet naar toe, maar soms moeten we wel. omdat we de overledene goed hebben gekend, of om de nabestaanden te laten weten, dat we aan hen denken. iets, ook al staat dat in geen enkele verhouding tot hun verdriet, iets voor hen willen zijn. zaterdag, alweer een week geleden, was ik bij de begrafenis van wim. ik heb hem niet gekend, maar zijn zus wel. en het was een wrange constatering, dat door de begrafenis en alles wat er verteld, gezongen en aan videobeelden vertoond werd, wim tot leven kwam. dat dat een beeld gaf van zijn bestaan, van zijn wezen, maar ook een beeld van de mensen, die dat leven van heel dichtbij meegemaakt hebben. mooie verhalen, mooie beelden en mooie muziek. muziek, die zo aangrijpend kan zijn en vaak zo veelzeggend is. van the scorpions, ‘send me an angel’, via acda en de munnik, ‘ren lenny, ren’, naar phil collins. nee genieten doe je nooit van een begrafenis. en toch! in al hun aangrijpendheid kunnen begrafenissen heel mooi zijn. het meest aangrijpende moment op de begrafenis van wim was niet de door zijn broer en zussen uitgekozen muziek, hoe prachtig ook. nee dat was het moment, waarop eigenlijk totaal afwijkend, misschien zelfs niet passend, een lied werd gezongen, dat zoveel meer was dan alleen mooi: ‘geest van hierboven’. niet zomaar een lied, maar een alles zeggende verklaring van wims moeder. een lied waarmee zij uitlegt, wat haar de kracht heeft gegeven om haar zoon tot aan zijn laatste momenten te helpen, te ondersteunen en te begeleiden naar een ander leven. de geest van hierboven, die haar kracht gaf en geeft om te hopen, te zorgen, lief te hebben. met dat lied vertelde zij ons over haarzelf. over haar onwankelbare zekerheid. “ door die kracht en die kracht alleen heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. door, die kracht en die kracht alleen heb ik er tot aan het eind van zijn leven voor wim en mijn kinderen kunnen zijn. door die kracht en die kracht alleen heb ik al het verdriet alle pijn kunnen doorstaan en zal ik alle verdriet, alle pijn doorstaan. door die kracht en die kracht alleen kan ik verder. ga ik verder. door die kracht en die kracht alleen zal ik er zijn voor hen die mij zo dierbaar zijn. geest van hierboven. nee, niet een zaak van geloof, maar een zaak van zekerheid. ria van hien
Begrafenissen. Je maakt ze liever niet mee. Maar je weet, dat je met het verstrijken der jaren steeds vaker in een crematorium, een kerk, of op een begraafplaats zult komen. Meer dan je lief is. En net zoals alles in dit leven zijn ook begrafenissen van vorm veranderd. Bijna ontelbaar zijn de mogelijkheden. Van somber en zwaar tot licht en welhaast vrolijk. Als je er over nadenkt, dan ontdek je, dat er over begrafenissen heel veel te vertellen is. Begrafenissen : we houden er niet van, we maken ze liever niet mee, maar we ontkomen er niet aan. Nee. We gaan er liever niet naar toe, maar soms moeten we wel. Omdat we de overledene goed hebben gekend, of om de nabestaanden te laten weten, dat we aan hen denken. Iets, ook al staat dat in geen enkele verhouding tot hun verdriet, iets voor hen willen zijn.
Zaterdag, alweer een week geleden, was ik bij de begrafenis van Wim. Ik heb hem niet gekend, maar zijn zus wel.
En het was een wrange constatering, dat door de begrafenis en alles wat er verteld, gezongen en aan videobeelden vertoond werd, Wim tot leven kwam. Dat dat een beeld gaf van zijn bestaan, van zijn wezen, maar ook een beeld van de mensen, die dat leven van heel dichtbij meegemaakt hebben. Mooie verhalen, mooie beelden en mooie muziek. Muziek, die zo aangrijpend kan zijn en vaak zo veelzeggend is. Van The Scorpions, ‘Send me an angel’, via Acda en de Munnik, ‘Ren Lenny, ren’, naar Phil Collins. Nee genieten doe je nooit van een begrafenis. En toch! In al hun aangrijpendheid kunnen begrafenissen heel mooi zijn.
Het meest aangrijpende moment op de begrafenis van Wim was niet de door zijn broer en zussen uitgekozen muziek, hoe prachtig ook. Nee dat was het moment, waarop eigenlijk totaal afwijkend, misschien zelfs niet passend, een lied werd gezongen, dat zoveel meer was dan alleen mooi: ‘Geest van hierboven’. Niet zomaar een lied, maar een alles zeggende verklaring van Wims moeder. Een lied waarmee zij uitlegt, wat haar de kracht heeft gegeven om haar zoon tot aan zijn laatste momenten te helpen, te ondersteunen en te begeleiden naar een ander leven. De Geest van hierboven, die haar kracht gaf en geeft om te hopen, te zorgen, lief te hebben. Met dat lied vertelde zij ons over haarzelf. Over haar onwankelbare zekerheid. “ Door die kracht en die kracht alleen heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. Door, die kracht en die kracht alleen heb ik er tot aan het eind van zijn leven voor Wim en mijn kinderen kunnen zijn. Door die kracht en die kracht alleen heb ik al het verdriet alle pijn kunnen doorstaan en zal ik alle verdriet, alle pijn doorstaan. Door die kracht en die kracht alleen kan ik verder. Ga ik verder. Door die kracht en die kracht alleen zal ik er zijn voor hen die mij zo dierbaar zijn.
Geest van hierboven.
Nee, niet een zaak van geloof, maar een zaak van zekerheid.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
begrafenissen. je maakt ze liever niet mee. maar je weet, dat je met het verstrijken der jaren steeds vaker in een crematorium, een kerk, of op een begraafplaats zult komen. meer dan je lief is. en net zoals alles in dit leven zijn ook begrafenissen van vorm veranderd. bijna ontelbaar zijn de mogelijkheden. van somber en zwaar tot licht en welhaast vrolijk. als je er over nadenkt, dan ontdek je, dat er over begrafenissen heel veel te vertellen is. begrafenissen: we houden er niet van, we maken ze liever niet mee, maar we ontkomen er niet aan. nee. we gaan er liever niet naar toe, maar soms moeten we wel. omdat we de overledene goed hebben gekend, of om de nabestaanden te laten weten, dat we aan hen denken. iets, ook al staat dat in geen enkele verhouding tot hun verdriet, iets voor hen willen zijn. zaterdag, alweer een week geleden, was ik bij de begrafenis van wim. ik heb hem niet gekend, maar zijn zus wel. en het was een wrange constatering, dat door de begrafenis en alles wat er verteld, gezongen en aan videobeelden vertoond werd, wim tot leven kwam. dat dat een beeld gaf van zijn bestaan, van zijn wezen, maar ook een beeld van de mensen, die dat leven van heel dichtbij meegemaakt hebben. mooie verhalen, mooie beelden en mooie muziek. muziek, die zo aangrijpend kan zijn en vaak zo veelzeggend is. van the scorpions, ‘send me an angel’, via acda en de munnik, ‘ren lenny, ren’, naar phil collins. nee genieten doe je nooit van een begrafenis. en toch! in al hun aangrijpendheid kunnen begrafenissen heel mooi zijn. het meest aangrijpende moment op de begrafenis van wim was niet de door zijn broer en zussen uitgekozen muziek, hoe prachtig ook. nee dat was het moment, waarop eigenlijk totaal afwijkend, misschien zelfs niet passend, een lied werd gezongen, dat zoveel meer was dan alleen mooi: ‘geest van hierboven’. niet zomaar een lied, maar een alles zeggende verklaring van wims moeder. een lied waarmee zij uitlegt, wat haar de kracht heeft gegeven om haar zoon tot aan zijn laatste momenten te helpen, te ondersteunen en te begeleiden naar een ander leven. de geest van hierboven, die haar kracht gaf en geeft om te hopen, te zorgen, lief te hebben. met dat lied vertelde zij ons over haarzelf. over haar onwankelbare zekerheid. “ door die kracht en die kracht alleen heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. door, die kracht en die kracht alleen heb ik er tot aan het eind van zijn leven voor wim en mijn kinderen kunnen zijn. door die kracht en die kracht alleen heb ik al het verdriet alle pijn kunnen doorstaan en zal ik alle verdriet, alle pijn doorstaan. door die kracht en die kracht alleen kan ik verder. ga ik verder. door die kracht en die kracht alleen zal ik er zijn voor hen die mij zo dierbaar zijn. geest van hierboven. nee, niet een zaak van geloof, maar een zaak van zekerheid. ria van hien
begrafenissen. je maakt ze liever niet mee. maar je weet, dat je met het verstrijken der jaren steeds vaker in een crematorium, een kerk, of op een begraafplaats zult komen. meer dan je lief is. en net zoals alles in dit leven zijn ook begrafenissen van vorm veranderd. bijna ontelbaar zijn de mogelijkheden. van somber en zwaar tot licht en welhaast vrolijk. als je er over nadenkt, dan ontdek je, dat er over begrafenissen heel veel te vertellen is. begrafenissen: we houden er niet van, we maken ze liever niet mee, maar we ontkomen er niet aan. nee. we gaan er liever niet naar toe, maar soms moeten we wel. omdat we de overledene goed hebben gekend, of om de nabestaanden te laten weten, dat we aan hen denken. iets, ook al staat dat in geen enkele verhouding tot hun verdriet, iets voor hen willen zijn. zaterdag, alweer een week geleden, was ik bij de begrafenis van wim. ik heb hem niet gekend, maar zijn zus wel. en het was een wrange constatering, dat door de begrafenis en alles wat er verteld, gezongen en aan videobeelden vertoond werd, wim tot leven kwam. dat dat een beeld gaf van zijn bestaan, van zijn wezen, maar ook een beeld van de mensen, die dat leven van heel dichtbij meegemaakt hebben. mooie verhalen, mooie beelden en mooie muziek. muziek, die zo aangrijpend kan zijn en vaak zo veelzeggend is. van the scorpions, ‘send me an angel’, via acda en de munnik, ‘ren lenny, ren’, naar phil collins. nee genieten doe je nooit van een begrafenis. en toch! in al hun aangrijpendheid kunnen begrafenissen heel mooi zijn. het meest aangrijpende moment op de begrafenis van wim was niet de door zijn broer en zussen uitgekozen muziek, hoe prachtig ook. nee dat was het moment, waarop eigenlijk totaal afwijkend, misschien zelfs niet passend, een lied werd gezongen, dat zoveel meer was dan alleen mooi: ‘geest van hierboven’. niet zomaar een lied, maar een alles zeggende verklaring van wims moeder. een lied waarmee zij uitlegt, wat haar de kracht heeft gegeven om haar zoon tot aan zijn laatste momenten te helpen, te ondersteunen en te begeleiden naar een ander leven. de geest van hierboven, die haar kracht gaf en geeft om te hopen, te zorgen, lief te hebben. met dat lied vertelde zij ons over haarzelf. over haar onwankelbare zekerheid. “ door die kracht en die kracht alleen heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan. door, die kracht en die kracht alleen heb ik er tot aan het eind van zijn leven voor wim en mijn kinderen kunnen zijn. door die kracht en die kracht alleen heb ik al het verdriet alle pijn kunnen doorstaan en zal ik alle verdriet, alle pijn doorstaan. door die kracht en die kracht alleen kan ik verder. ga ik verder. door die kracht en die kracht alleen zal ik er zijn voor hen die mij zo dierbaar zijn. geest van hierboven. nee, niet een zaak van geloof, maar een zaak van zekerheid. ria van hien