Onzin door Hans Bogers
Één van de belangrijkste lessen, die ik heb geleerd alvorens ik mij op het hobbelige pad van de columnschrijverij waagde, is, dat je je als columnschrijver moet beperken tot één onderwerp. Niet omdat de lezer te eenvoudig van geestelijke vermogens zou zijn, maar vooral om zelf als schrijver niet in verwarring te raken en allerlei zaken door elkaar te halen. Nou is dat makkelijker gezegd dan gedaan voor iemand, die maar één column per week hoeft te produceren, want er gebeurt in een week tijd zoveel, dat vraagt om becommentarieerd te worden! Zo komt het bij mij regelmatig voor, zeg maar gerust bijna altijd, dat ik in het begin van de week een onderwerp te pakken denk te hebben, maar dat nog geen uur later alweer achterhaald is en op de vuilnisbelt van het onbesprokene weg zal rotten. Dat is jammer, maar er is kennelijk niet aan te ontkomen. Toch is het mij deze week gelukt om één vroegtijdig onderwerp vast te houden. Gewoon door dit ene onderwerp heel bewust niet te laten onderdoen voor andere wellicht veel interessantere onderwerpen. En nu ik het opschrijf is er ook geen weg meer terug en kan ik opgelucht ademhalen met de gedachte, dat het toch mogelijk is te persisteren bij een vroege gedachte. In dit geval gaat het over een uitspraak van de staatsecretaris van volksgezondheid ene Paul Blokhuis. Een politicus van ChristenUnie huize, die buiten de politiek met name bekendheid geniet vanwege zijn broer Leo, die heel veel verstand heeft van lichte, vooral akoestische muziek. Deze Paul nu heeft het in zijn hoofd gehaald ons een gezondere levenswijze aan te smeren. Een loffelijk streven, maar toen hij daarover, ik meen in het televisie programma DWDD, werd geïnterviewd, toen zij hij iets, waardoor mijn bloeddruk en mijn altijd latent aanwezige stresshormonen als een raket omhoog schoten. Hij zei, met droge ogen,en nooit eerder zag ik zulke droge, onschuldige ogen, dat een gezondere voeding wellicht wat duurder is, maar dat we ons dat best konden veroorloven, omdat we er toch in koopkracht op vooruit zijn gegaan. Wat een jokkebrok. Wat een onzin. Hoezo in koopkracht erop vooruit. Ik heb de verwarming onmiddellijk zachter gezet, omdat de temperatuur door mijn verhoogde bloeddruk en de bijna ondragelijke geworden stress tot een duizelingwekkende hoogte waren gestegen. Hoe durft zo’n man. Kijk we hebben natuurlijk niet echt te klagen, als inwoners van dit giga rijke land. Ik zeker niet. En ja er gaan zeker medeburgers er in koopkracht op vooruit. Maar lang niet iedereen en als er al sprake is van vooruitgang, dan is die sowieso niet eerlijk verdeeld. Waar nog bij komt, dat dat dubbeltje marginale vooruitgang onmiddellijk opgesoupeerd wordt aan de vele tientjes substantiële prijsverhogingen, die ons ten deel zullen vallen. Nee Paul draaide door en dan hoor ik toch liever zijn broer Leo, die zich beperkt tot plaatjes draaien.
