2020 is voor mij in een paar opzichten niet echt goed begonnen. Niet omdat ik vanaf de eerste dag al besefte, dat ik op geen enkel manier zou gaan voldoen aan mijn goede voornemens, – sowieso voor mij een ingewikkeld verhaal, want omdat ik al heel lang weet, dat goede voornemens niet aan mij zijn besteed-, nam ik me voor geen goede voornemens meer te bedenken voor 2020. En het mag dan ook geen verbazing wekken, dat ik aan de voorgenomen en niet voorgenomen voornemens niet zal voldoen. Waarvan acte.

Maar de werkelijke reden voor de beroerde start van dit jaar lag in het simpele feit, dat mijn fysiek mij nogal in de steek heeft gelaten. Wat kinkhoest met een mens al niet kan doen, dat wil je niet weten. Het duurt niet alleen lang, – kinkhoest wordt ook wel de 100 dagen hoest genoemd -, maar de bijbehorende hoestaanvallen zijn soms verschrikkelijk en lijken niet op te houden. Niet alleen adembenemend, maar  alle kracht lijkt uit je lijf te worden weggetrokken. Vreselijk. Een antibiotica kuurtje wil in het ergste geval nog wel eens verlichtend helpen, maar ja het gebruik van antibiotica is tegenwoordig ook niet meer echt aan te bevelen. Wat mij dit jaar tot voor kort dus restte, was daarom vooral ‘kallem an’ doen. Maar zoals elk nadeel ook z’n voordeel heeft, was dat ook voor mij het geval. Kon ik me lekker eens in televisieseries en documentaires verdiepen! Ja, dat had ik gedacht. Niks lekker. Neem bijvoorbeeld de driedelige serie  ‘De Villamoord’ over een moordzaak eind vorige eeuw in Arnhem. Niet zomaar een documentaire. Zeker niet voor een ex politieman. Bij het kijken naar de beelden van dit op de werkelijkheid berustende verhaal werd het mij soms heel erg somber te moede en kreeg ik af en toe een mentale kinkhoestaanval. Verschrikkelijk vond ik het: Het optreden van de politie, dat de grens van fysiek geweld bij sommige verhoren benaderde; het gesjoemel met processen-verbaal; het weglaten van belangrijke informatie. Het bedroevende optreden van de rechterlijke macht, en advocaten, die niet al te zeer hun best deden hun cliënten bij te staan. Beangstigend vond ik het en het deed me denken aan een lied van Neerlands Hoop in Panama: de Ballade van Jan Lul, waarvan hier het eerste couplet.

Jan Lul had in zijn leven/nog nooit een vlieg gestoord/ Toch draaide hij de bak in op beschuldiging van moord/Er waren geen motieven/ Hij had een alibi dat sloot/maar de rechter zat te slapen en vonniste de dood/ Ze zetten hem gevangen, omdat ook de jury zweeg/ hij was koud opgehangen toen hij gratie kreeg. 

Helemaal objectief was de documentaire natuurlijk niet. Dat kan volgens mij ook niet want objectiviteit is net als  integriteit voor ons mensen van een onbereikbaar niveau, maar ik hoop, dat de Hoge Raad voldoende wijsheid heeft om deze moordzaak nog eens zo goed en zo objectief mogelijk tegen het licht te houden.