In columns haal ik met enige regelmaat woorden, zinnen en gedachten uit de bijbel aan. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het de wereld van de pastorie, waarin ik ben opgegroeid en die mij heeft geïndoctrineerd. Niet een kwaadaardige indoctrinatie overigens, maar gewoon omdat het nou eenmaal zo was. We wisten niet beter.
Dat niet iedereen iets heeft met de bijbel, ondervond ik een paar jaar geleden, toen ik een afscheidscolumn schreef voor het blauwtje, het periodiek van de voormalige politie vakvereniging VMHP. Mijn ingeleverde tekst, waarin de woorden ‘de Heilige Schrift’, door de goedwillende redactrice ( een doodzonde overigens: krassen in de tekst van een columnist) werd gewijzigd in ‘het heilige schrift.’
Ik ben er niet aan toegekomen haar het verschil tussen De Schrift en het schrift duidelijk te maken en ik vond het eigenlijk wel een leuk, ja zelfs leerzaam voorval.
Die pastorale achtergrond betekent voor mij, of ik dat nou wil of niet, dat zo af en toe een gebeurtenis, die vandaag de dag plaatsgrijpt me doet denken aan een verhaal in de bijbel. Zo’n gevoelsmatige ingeving kreeg ik toen ik las, dat de nog zittende president van de Verenigde Staten – zijn naam zal ik niet meer noemen- op de valreep van zijn presidentschap (en hij zich eigenlijk een beetje zou moeten inhouden), allerlei mensen, die strafrechtelijk zijn veroordeeld, criminelen dus, gratie verleende, ongegeneerd misbruik makend van zijn machtspositie. Een manier van doen, die indruist tegen elk rechtvaardigheidsgevoel, een gedrag, dat alleen maar tot boze reacties kan leiden. En toen ik mij liet meeslepen in die oprechte boosheid over dit plurkerige gedrag, schoot mij opeens de onbegrijpelijke gelijkenis, de metafoor, de parabel te binnen van de onrechtvaardige rentmeester. De evangelist Lucas schrijft daarover een verhaal verteld door Jezus van Nazareth, dat er op neer komt, dat een rentmeester, zo iemand als Wim Stapel in z’n goeie dagen, ontslagen zal worden, omdat hij de kluit beduveld en die met die wetenschap een manier zoekt om zijn toekomst toch veilig te stellen.
En hij doet dat op dezelfde manier, waarop die president wiens naam ik niet zal noemen, het ook doet: Hij maakt misbruik van zijn machtspositie door allerlei mensen te matsen, zodat zijn toekomst, als hij die macht kwijt is, toch gewaarborgd is. Het oordeel van de verteller van deze gelijkenis gaat tegen alle rechtvaardigheid gevoelens in: Hij prijst die infame rentmeester, omdat die verstandig had gehandeld en zegt, dat de kinderen van deze wereld slimmer met elkaar omgaan dan de kinderen van het licht en hij adviseert ons zelfs vrienden te maken met behulp van die infame duivel zodat wij niet aan ons lot worden overgelaten als die er niet meer is.
Die Trump: Krijgt ie ook nog een veer van Onze Lieve Heer.
