Max door Hans Bogers

Het is welhaast onontkoombaar om als onderwerp voor deze column het wereldkampioenschap Formule -1 van Max Verstappen te kiezen.  Niet alleen omdat dat eigenlijk sociaal wenselijk lijkt, maar ook omdat vooral deze laatste wedstrijd in Abu Dhabi, de hoofdstad van het emiraat Abu Dhabi en de Verenigde Arabische Emiraten , een land met 1 miljoen inwoners, waarvan 800.000 buitenlanders. Afgelopen zondag waren dat er trouwens aanzienlijk meer, maar dat kwam door de finale race voor het wereldkampioenschap Formule-1. 

80% buitenlanders: daar zijn we in Nederland nog lang niet aan toe. 

Sinds Max Verstappen prominent aanwezig is in het formule-1 circus volg ik de races met meer belangstelling dan vroeger. Ook ik werd besmet met het formule-1 virus en daar is geen vaccin tegen gewassen. Dus zat ik afgelopen zondag enigszins gestrest voor de televisie in afwachting van een spannende wedstrijd. Maar al na de eerste bocht kon ik het niet meer aanzien en ontvluchtte ik het huis, voor het maken van een lange wandeling. Een wandeling, die mij voerde rondom en door Steenwijk, langs de sloop-  en bouwplaatsen, waar de kranten vol van staan. Ter hoogte van de Boek vol Bier, waar ik aan de laatste etappe van 2 kilometer naar huis begon, hoorde ik een homerisch gebrul, waar ik uit opmaakte, dat Max kennelijk toch gewonnen had. Een conclusie die thuis werd bevestigd en ik troostte me met de gedachte, dat Max beter wereldkampioen werd zónder mij voor de beeldbuis, dan tweede mét mij voor de beeldbuis, maar ook ging ik in gedachten terug naar die onvergetelijke avond van 6 mei 1970. Feyenoord tegen Celtic in de finale voor Europacup 1 in het San Siro stadion in Milaan. Toen kon ik het eerst ook nog wel aanzien, maar toen Feyenoord na dertig minuten achterkwam, brak ik en vluchtte ik de straat op. Weg van de televisie. Ik kon het niet meer aanzien, alle vertrouwen, alle hoop was  verloren en in mijn puberale wanhoop bivakkeerde ik die nacht zelfs in de hooiberg van boer Rijlaarsdam in de polder achter het station om de volgende ochtend met hangende pootjes thuis te komen en daar te horen, dat Feyenoord verdiend had gewonnen met Rinus Israël, Ove Kindvall en scheidsrechter Lo Bello in de hoofdrollen.  En ook toen maakte ik mezelf wijs, dat ze gewonnen hadden omdat ik niet langer had gekeken dan dat eerste half uur.  Nee, en al is er in de loop der jaren een hoop verbeterd, een goeie supporter, die zijn sportfavorieten door dik en dun zal blijven steunen, dat ben ik niet. Al durf ik wel te zeggen, dat ik niet de enige ben, die het af en toe niet meer kan aanzien, voor wie het teveel is, maar die gelukkig altijd nog terug kan kijken om te zien wat hij gemist heeft.

Dus geneer je niet om in 2022 ook nog eens terug te kijken naar 2021.

Fijne kerstdagen, een rustige jaarwisseling en tot ziens in 2022.