na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, andré hazes, frans bauer, claudia de breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. met beide benen op de grond betekent voor een beetje steenwijker: het olde wief. niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de opregte steenwijker courant, waarin onze week gevangen wordt. als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op steenwijkerlandiger grond te gaan staan. zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité woldmeenthe noord. een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’ravelijn waar de bewoners van de woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. maar hoe het ook zij de bewoners van de woldmeenthe zijn niet blij. op voorhand. je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. not in my backyard. en overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. heel blij was ik met bericht, dat ik op prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt martijn aslander bij het prinsjesdag ontbijt. martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. de immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. zo’n prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. maar zoals gezegd: ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens. ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, andré hazes, frans bauer, claudia de breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. met beide benen op de grond betekent voor een beetje steenwijker: het olde wief. niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de opregte steenwijker courant, waarin onze week gevangen wordt. als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op steenwijkerlandiger grond te gaan staan. zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité woldmeenthe noord. een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’ravelijn waar de bewoners van de woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. maar hoe het ook zij de bewoners van de woldmeenthe zijn niet blij. op voorhand. je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. not in my backyard. en overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. heel blij was ik met bericht, dat ik op prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt martijn aslander bij het prinsjesdag ontbijt. martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. de immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. zo’n prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. maar zoals gezegd: ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens. ria van hien
Na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, André Hazes, Frans Bauer, Claudia de Breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. Jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. Een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. Met beide benen op de grond betekent voor een beetje Steenwijker: Het Olde Wief. Niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de Opregte Steenwijker Courant, waarin onze week gevangen wordt. Als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. Omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. Krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op Steenwijkerlandiger grond te gaan staan. Zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de Woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité Woldmeenthe noord. Een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. Het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’Ravelijn waar de bewoners van de Woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. Ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. Maar hoe het ook zij de bewoners van de Woldmeenthe zijn niet blij. Op voorhand. Je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. Not in my backyard. En overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. Ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. Heel blij was ik met bericht, dat ik op Prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt Martijn Aslander bij het Prinsjesdag ontbijt. Martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. Allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. De immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. Zo’n Prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. Maar zoals gezegd: Ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, andré hazes, frans bauer, claudia de breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. met beide benen op de grond betekent voor een beetje steenwijker: het olde wief. niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de opregte steenwijker courant, waarin onze week gevangen wordt. als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op steenwijkerlandiger grond te gaan staan. zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité woldmeenthe noord. een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’ravelijn waar de bewoners van de woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. maar hoe het ook zij de bewoners van de woldmeenthe zijn niet blij. op voorhand. je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. not in my backyard. en overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. heel blij was ik met bericht, dat ik op prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt martijn aslander bij het prinsjesdag ontbijt. martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. de immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. zo’n prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. maar zoals gezegd: ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens. ria van hien
na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, andré hazes, frans bauer, claudia de breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. met beide benen op de grond betekent voor een beetje steenwijker: het olde wief. niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de opregte steenwijker courant, waarin onze week gevangen wordt. als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op steenwijkerlandiger grond te gaan staan. zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité woldmeenthe noord. een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’ravelijn waar de bewoners van de woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. maar hoe het ook zij de bewoners van de woldmeenthe zijn niet blij. op voorhand. je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. not in my backyard. en overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. heel blij was ik met bericht, dat ik op prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt martijn aslander bij het prinsjesdag ontbijt. martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. de immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. zo’n prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. maar zoals gezegd: ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens. ria van hien
Na vijf dagen in een andere wereld te hebben geleefd, een wereld die bestond uit gezelligheid, wandelen in een eindeloos lange rij, André Hazes, Frans Bauer, Claudia de Breij in een hoempa ritme, zere voeten, warm weer en een paar pittige buien, is het onvermijdelijke moment van die beide benen op de grond toch weer aangebroken. Jammer, want ik had graag nog wat langer deel uit gemaakt van die demonstratieve optocht van die vele duizenden mensen. Een demonstratieve optocht, waar al die populisten en nationalisten een puntje aan zouden kunnen zuigen. Met beide benen op de grond betekent voor een beetje Steenwijker: Het Olde Wief. Niet de grote dagbladen, want dat leidt maar weer af van de essentie, nee de drie edities van de Opregte Steenwijker Courant, waarin onze week gevangen wordt. Als je die grondig hebt doorgenomen, dan ben je weer helemaal bij. Omdat deze column niet het podium is voor een uitgebreide krantenbespreking en ook de hoeveelheid aan belangwekkende informatie erg groot, heb ik mij noodgedwongen beperkt tot de krenten in de journalistieke pap. Krenten, die mij hielpen weer met mijn beide benen op Steenwijkerlandiger grond te gaan staan. Zo las ik, dat verontwaardigde bewoners van de Woldmeenthe zich hebben verenigd in het wijkcomité Woldmeenthe noord. Een opvallende bericht: in een tijd waarin de ene na de andere buurtvereniging bij gebrek aan belangstelling een stille dood dreigt te sterven, schieten de actiecomités als paddenstoelen uit de grond, of vallen ze als rijpe appelen uit de boom. Het bericht deed me denken aan ganzen en de bouw van t’Ravelijn waar de bewoners van de Woldmeenthe ook tegen te hoop liepen. Ik weet niet meer of daar toen ook actiecomités aan te pas zijn gekomen, maar dit nieuwste wijkcomité zou best wel eens bemenst kunnen worden door de zelfde personen. Maar hoe het ook zij de bewoners van de Woldmeenthe zijn niet blij. Op voorhand. Je zou toch maar eens positief bijdragen aan ons energieprobleem. Not in my backyard. En overigens: er schijnt in het gewraakte weiland een beschermde blauw gele rotgans te leven. Ja het wijkcomité heeft alle recht van spreken. Heel blij was ik met bericht, dat ik op Prinsjesdag kan uitslapen, want dan spreekt Martijn Aslander bij het Prinsjesdag ontbijt. Martijn is het type spreker: mooie jongen, vlotte babbel, die ons gaat vertellen over de ongekende mogelijkheden van onze netwerksamenleving. Allemaal heel positief natuurlijk met leuke anekdotes en grappige spelletjes. De immense nadelen van diezelfde netwerksamenleving, zullen vast niet aangeroerd worden. Zo’n Prinsjesdagontbijt moet immers niet al te zwaar op de maag vallen en de toehoorders zullen, ondergedompeld in de euforie van een prachtig verhaal en gelouterd, hun lippen met een oranje servetje afvegen, met het goede voornemen om het morgen toch weer te gaan doen zoals ze het altijd al deden. Maar zoals gezegd: Ik mag uitslapen in een euforisch stemming tussen de lakens.
