Elke Vierveijzer door Hans Bogers

Een recensie.

Classic FM op de radio. Liebestraum van Fransz Liszt. Eigenlijk niet het moment om een column (dat schijnt overigens ook wel een blog te heten tegenwoordig) te schrijven. Bij zulke prachtige pianomuziek moet je eigenlijk alleen maar stil zitten luisteren en je laten onderdompelen in de woordeloze, zacht deinende zee van op ongeëvenaarde, briljante, manier achter elkaar gezette noten. Maar ja, aan alles, ook het allermooiste, komt een end en ga je weer verder met wat je van jezelf verwacht en wat er van je verwacht wordt. In mijn geval, nu, het schrijven van een column. En er is heel veel te schrijven: over die walgelijke Amerikaanse verkiezingen, waarin figuren als Stalin en Hitler, als ze mee hadden gedaan, hoge ogen hadden gegooid; over de in Deventer ingezette teloorgang van mijn favoriete voetbalclub; over de televisie uitzending gisteravond van Jeroen Pauw, waarin maar weer eens bleek, dat de dommen, krachtig gestimuleerd door de sociale media, altijd dom zullen blijven, en ga zo maar door. Ook de dood van Leonard Cohen zou zich zeker kunnen lenen voor een column en dan had ik daarbij zeker zijn door Antony zo aangrijpend uitgevoerde lied ‘If it Be Your Will’ laten horen. Toch ga ik het hebben over een andere liedjesschrijver, die al veel langer dood is, geveld door grote hoeveelheden drank en die misschien niet in de schaduw mag staan van de grote Leonard, maar toch ook de prachtigste teksten heeft geschreven. Zijn op muziek gezette teksten werden afgelopen woensdag in onze eigen cultuurtempel De Meenthe ( want zo mag je het met zo’n optreden wel noemen)vertolkt door Elke Vierveijzer, begeleid door de bescheiden pianist Michiel Wetzer. Om te janken zo mooi heette het. En dat was het ook: Om te janken zo mooi. Geen kapsones. Geen gedoe. En dan doet het er niet toe of er veel of weinig publiek is. Alleen jammer voor al die mensen, die niet weten wat ze gemist hebben aan dat bijzondere optreden. Zo’n beetje alle topnummers van Maarten van Roozendaal passeerden de revue. En stuk voor stuk waren ze mooi. Zo mooi. Mooier dan Maarten ze zelf ooit heeft gezongen. Elke Vierveijzer:authentiek, oprecht, onbevangen, zonder enige terughoudendheid, soms zichzelf begeleidend op de gitaar.

‘Red Mij Niet’, ook al zoiets geweldigs, maar nog indrukwekkender door de manier waarop zij er met heel haar hebben en houwen in ging. Als dat hebt gehoord, gezien ondergaan, gevoeld, beluisterd en verstaan dan hoef je helemaal niet gered te worden. Dan is een avond van Elke met Michiel en de liedjes van Maarten van Roozendaal voldoende.