het is weer eens tijd voor nina simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. dus, nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. lastig overigens, want nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de tweede kamerverkiezingen te wijden. en omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen. hier gaat nina even jazzy te keer met haar interpretatie van mood indigo. heel wat jazzy’er dan al die lijsttrekkers overigens. nee jazz en swing hoef je bij onze partijen niet te zoeken en dat maakt de beantwoording van de vraag er wel wat moeilijker op. maar waar moet de kiezer zijn heil dan zoeken? gewoon met de natte vinger? of op diabetische volgorde? pijltjes gooien? zou kunnen. maar mijn voorkeur uit gaat uit naar de wegstreepmethode. te beginnen met die partij, waarop je, al dan niet na het raadplegen van de diverse soorten verkiezingswijzers, de vorige keer hebt gestemd. want die club heeft er de afgelopen vier jaar niks van gebakken. min één dus. de volgende tranche bestaat uit die partijen, die aan de achterzijde van de kieslijst staan vermeld. dat schoont behoorlijk op en het ontslaat je van de moeite die lijst om te draaien. je beperkend tot de voorzijde dus, schrap je de partijen, die meer kandidaten hebben opgevoerd dan ze ooit aan een zetel kunnen helpen. daarna schrap je de partijen, waarvan de kandidaten alleen uit tuitjenhorn komen. als er dan nog partijen overblijven, en dat kan, dan streep je de namen door, waarvan je vindt, dat die namen niet bij een tweede kamerlid passen. van de resterende partijen noteer je de namen op aparte stukjes hout, die je in een brandende open haard gooit. nu even tijd voor nina’s “nobody knows you when your down and out”. waauw. hoewel ik de uitvoering van spencer davis beter vind. als het vuur gedoofd is zoek je tussen de asresten naar het blokje, dat aan de vlammenzee is ontsnapt met daarop de naam van jouw favoriete partij. en als je het dan nog niet weet: volg dan maar gewoon de stem van je hart.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
het is weer eens tijd voor nina simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. dus, nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. lastig overigens, want nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de tweede kamerverkiezingen te wijden. en omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen. hier gaat nina even jazzy te keer met haar interpretatie van mood indigo. heel wat jazzy’er dan al die lijsttrekkers overigens. nee jazz en swing hoef je bij onze partijen niet te zoeken en dat maakt de beantwoording van de vraag er wel wat moeilijker op. maar waar moet de kiezer zijn heil dan zoeken? gewoon met de natte vinger? of op diabetische volgorde? pijltjes gooien? zou kunnen. maar mijn voorkeur uit gaat uit naar de wegstreepmethode. te beginnen met die partij, waarop je, al dan niet na het raadplegen van de diverse soorten verkiezingswijzers, de vorige keer hebt gestemd. want die club heeft er de afgelopen vier jaar niks van gebakken. min één dus. de volgende tranche bestaat uit die partijen, die aan de achterzijde van de kieslijst staan vermeld. dat schoont behoorlijk op en het ontslaat je van de moeite die lijst om te draaien. je beperkend tot de voorzijde dus, schrap je de partijen, die meer kandidaten hebben opgevoerd dan ze ooit aan een zetel kunnen helpen. daarna schrap je de partijen, waarvan de kandidaten alleen uit tuitjenhorn komen. als er dan nog partijen overblijven, en dat kan, dan streep je de namen door, waarvan je vindt, dat die namen niet bij een tweede kamerlid passen. van de resterende partijen noteer je de namen op aparte stukjes hout, die je in een brandende open haard gooit. nu even tijd voor nina’s “nobody knows you when your down and out”. waauw. hoewel ik de uitvoering van spencer davis beter vind. als het vuur gedoofd is zoek je tussen de asresten naar het blokje, dat aan de vlammenzee is ontsnapt met daarop de naam van jouw favoriete partij. en als je het dan nog niet weet: volg dan maar gewoon de stem van je hart.
Het is weer eens tijd voor Nina Simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. Dus, Nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. Lastig overigens, want Nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. Gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. Al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de Tweede Kamerverkiezingen te wijden. En omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. Vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma Kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen.
Hier gaat Nina even jazzy te keer met haar interpretatie van Mood Indigo. Heel wat jazzy’er dan al die lijsttrekkers overigens. Nee jazz en swing hoef je bij onze partijen niet te zoeken en dat maakt de beantwoording van de vraag er wel wat moeilijker op.
Maar waar moet de kiezer zijn heil dan zoeken?
Gewoon met de natte vinger? Of op diabetische volgorde? Pijltjes gooien? Zou kunnen. Maar mijn voorkeur uit gaat uit naar de wegstreepmethode. Te beginnen met die partij, waarop je, al dan niet na het raadplegen van de diverse soorten verkiezingswijzers, de vorige keer hebt gestemd. Want die club heeft er de afgelopen vier jaar niks van gebakken. Min één dus. De volgende tranche bestaat uit die partijen, die aan de achterzijde van de kieslijst staan vermeld. Dat schoont behoorlijk op en het ontslaat je van de moeite die lijst om te draaien. Je beperkend tot de voorzijde dus, schrap je de partijen, die meer kandidaten hebben opgevoerd dan ze ooit aan een zetel kunnen helpen. Daarna schrap je de partijen, waarvan de kandidaten alleen uit Tuitjenhorn komen. Als er dan nog partijen overblijven, en dat kan, dan streep je de namen door, waarvan je vindt, dat die namen niet bij een Tweede Kamerlid passen. Van de resterende partijen noteer je de namen op aparte stukjes hout, die je in een brandende open haard gooit.
Nu even tijd voor Nina’s “Nobody knows you when your down and out”. Waauw. Hoewel ik de uitvoering van Spencer Davis beter vind.
Als het vuur gedoofd is zoek je tussen de asresten naar het blokje, dat aan de vlammenzee is ontsnapt met daarop de naam van jouw favoriete partij. En als je het dan nog niet weet: volg dan maar gewoon de stem van je hart.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
het is weer eens tijd voor nina simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. dus, nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. lastig overigens, want nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de tweede kamerverkiezingen te wijden. en omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen. hier gaat nina even jazzy te keer met haar interpretatie van mood indigo. heel wat jazzy’er dan al die lijsttrekkers overigens. nee jazz en swing hoef je bij onze partijen niet te zoeken en dat maakt de beantwoording van de vraag er wel wat moeilijker op. maar waar moet de kiezer zijn heil dan zoeken? gewoon met de natte vinger? of op diabetische volgorde? pijltjes gooien? zou kunnen. maar mijn voorkeur uit gaat uit naar de wegstreepmethode. te beginnen met die partij, waarop je, al dan niet na het raadplegen van de diverse soorten verkiezingswijzers, de vorige keer hebt gestemd. want die club heeft er de afgelopen vier jaar niks van gebakken. min één dus. de volgende tranche bestaat uit die partijen, die aan de achterzijde van de kieslijst staan vermeld. dat schoont behoorlijk op en het ontslaat je van de moeite die lijst om te draaien. je beperkend tot de voorzijde dus, schrap je de partijen, die meer kandidaten hebben opgevoerd dan ze ooit aan een zetel kunnen helpen. daarna schrap je de partijen, waarvan de kandidaten alleen uit tuitjenhorn komen. als er dan nog partijen overblijven, en dat kan, dan streep je de namen door, waarvan je vindt, dat die namen niet bij een tweede kamerlid passen. van de resterende partijen noteer je de namen op aparte stukjes hout, die je in een brandende open haard gooit. nu even tijd voor nina’s “nobody knows you when your down and out”. waauw. hoewel ik de uitvoering van spencer davis beter vind. als het vuur gedoofd is zoek je tussen de asresten naar het blokje, dat aan de vlammenzee is ontsnapt met daarop de naam van jouw favoriete partij. en als je het dan nog niet weet: volg dan maar gewoon de stem van je hart.
het is weer eens tijd voor nina simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. dus, nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. lastig overigens, want nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de tweede kamerverkiezingen te wijden. en omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen. hier gaat nina even jazzy te keer met haar interpretatie van mood indigo. heel wat jazzy’er dan al die lijsttrekkers overigens. nee jazz en swing hoef je bij onze partijen niet te zoeken en dat maakt de beantwoording van de vraag er wel wat moeilijker op. maar waar moet de kiezer zijn heil dan zoeken? gewoon met de natte vinger? of op diabetische volgorde? pijltjes gooien? zou kunnen. maar mijn voorkeur uit gaat uit naar de wegstreepmethode. te beginnen met die partij, waarop je, al dan niet na het raadplegen van de diverse soorten verkiezingswijzers, de vorige keer hebt gestemd. want die club heeft er de afgelopen vier jaar niks van gebakken. min één dus. de volgende tranche bestaat uit die partijen, die aan de achterzijde van de kieslijst staan vermeld. dat schoont behoorlijk op en het ontslaat je van de moeite die lijst om te draaien. je beperkend tot de voorzijde dus, schrap je de partijen, die meer kandidaten hebben opgevoerd dan ze ooit aan een zetel kunnen helpen. daarna schrap je de partijen, waarvan de kandidaten alleen uit tuitjenhorn komen. als er dan nog partijen overblijven, en dat kan, dan streep je de namen door, waarvan je vindt, dat die namen niet bij een tweede kamerlid passen. van de resterende partijen noteer je de namen op aparte stukjes hout, die je in een brandende open haard gooit. nu even tijd voor nina’s “nobody knows you when your down and out”. waauw. hoewel ik de uitvoering van spencer davis beter vind. als het vuur gedoofd is zoek je tussen de asresten naar het blokje, dat aan de vlammenzee is ontsnapt met daarop de naam van jouw favoriete partij. en als je het dan nog niet weet: volg dan maar gewoon de stem van je hart.
Het is weer eens tijd voor Nina Simone, dacht ik, toen ik mij achter het toetsenbord van mijn computer zette. Dus, Nina geïnstalleerd, en gewacht op de ideeën, die aan mijn brein zouden ontspruiten. Lastig overigens, want Nina is in al haar gevarieerdheid het beluisteren meer dan waard en het kon dus zomaar zijn, dat ik al luisterend afdwalende, geen zinnige letter op papier zo kunnen krijgen. Gelukkig is dat me bespaard gebleven en is het me toch gelukt mijn column voor vandaag naar alle tevredenheid op het scherm te krijgen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het onderwerp van vandaag. Al in de eerste dagen van dit jaar heb ik me voorgenomen in ieder geval één column aan de Tweede Kamerverkiezingen te wijden. En omdat dat tot op heden nog niet is gebeurd, moest het er nu toch echt van komen, anders ben ik te laat. Vele luisteraars van het onvolprezen radioprogramma Kopwijzer, zwevend en dolend als zij waren,hebben mij benaderd met de vraag welke partij toch te kiezen.
