ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. ja in de tijd, dat mijn pianolerares ella raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. en wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de oostenrijkse kandidaat dit jaar. ene chiquita. zijn voorganger judo ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. en hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. ik werd er haast onpasselijk van. op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. en dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. niet dus. het had helemaal niets met emancipatie te maken. het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. alleen maar gericht op winstbejag. gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. nee die avond van het songfestival zat ik in deventer in het intieme theater bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van gerard van maasakkers, die samen met harry hendriks zijn programma allez ten gehore bracht. prachtige soms ook bekende liedjes. gezongen door authentieke man. heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die chiquita. in een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in steenwijk: de gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. in een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de common linnets. en chiquita? gewoon een banaan. niet meer en niet minder. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. ja in de tijd, dat mijn pianolerares ella raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. en wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de oostenrijkse kandidaat dit jaar. ene chiquita. zijn voorganger judo ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. en hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. ik werd er haast onpasselijk van. op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. en dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. niet dus. het had helemaal niets met emancipatie te maken. het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. alleen maar gericht op winstbejag. gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. nee die avond van het songfestival zat ik in deventer in het intieme theater bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van gerard van maasakkers, die samen met harry hendriks zijn programma allez ten gehore bracht. prachtige soms ook bekende liedjes. gezongen door authentieke man. heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die chiquita. in een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in steenwijk: de gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. in een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de common linnets. en chiquita? gewoon een banaan. niet meer en niet minder. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. Ja in de tijd, dat mijn pianolerares Ella Raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. En wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. Sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de Oostenrijkse kandidaat dit jaar. Ene chiquita. Zijn voorganger Judo Ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die Stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze Chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. En hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. Ik werd er haast onpasselijk van. Op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. En dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. Niet dus. Het had helemaal niets met emancipatie te maken. Het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. Alleen maar gericht op winstbejag. Gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. Wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. Nee die avond van het songfestival zat ik in Deventer in het intieme theater Bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van Gerard van Maasakkers, die samen met Harry Hendriks zijn programma Allez ten gehore bracht. Prachtige soms ook bekende liedjes. Gezongen door authentieke man. Heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die Chiquita. In een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in Steenwijk: de Gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. In een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. Prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. Het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. Toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de Common Linnets. En Chiquita? Gewoon een banaan. Niet meer en niet minder.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. ja in de tijd, dat mijn pianolerares ella raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. en wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de oostenrijkse kandidaat dit jaar. ene chiquita. zijn voorganger judo ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. en hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. ik werd er haast onpasselijk van. op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. en dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. niet dus. het had helemaal niets met emancipatie te maken. het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. alleen maar gericht op winstbejag. gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. nee die avond van het songfestival zat ik in deventer in het intieme theater bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van gerard van maasakkers, die samen met harry hendriks zijn programma allez ten gehore bracht. prachtige soms ook bekende liedjes. gezongen door authentieke man. heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die chiquita. in een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in steenwijk: de gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. in een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de common linnets. en chiquita? gewoon een banaan. niet meer en niet minder. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. ja in de tijd, dat mijn pianolerares ella raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. en wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de oostenrijkse kandidaat dit jaar. ene chiquita. zijn voorganger judo ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. en hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. ik werd er haast onpasselijk van. op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. en dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. niet dus. het had helemaal niets met emancipatie te maken. het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. alleen maar gericht op winstbejag. gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. nee die avond van het songfestival zat ik in deventer in het intieme theater bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van gerard van maasakkers, die samen met harry hendriks zijn programma allez ten gehore bracht. prachtige soms ook bekende liedjes. gezongen door authentieke man. heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die chiquita. in een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in steenwijk: de gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. in een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de common linnets. en chiquita? gewoon een banaan. niet meer en niet minder. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Ik ben bepaald geen liefhebber van het internationale songfestival en ik probeer daar dan ook zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. Ja in de tijd, dat mijn pianolerares Ella Raya nog meedeed aan de nationale voorrondes, toen wilde ik nog weleens kijken, maar dat is alweer heel, heel lang geleden. En wat ik in de vele jaren daarna van het festival heb meegekregen, was nou niet van dien aard, dat ik mij gedwongen voelde mij aan de televisie te laten kluisteren. Sterker nog met het verstrijken der jaren is het hele songfestival verworden tot een weinig aantrekkelijk gebeuren, met als vreselijk hoogtepunt het walgelijk optreden van de Oostenrijkse kandidaat dit jaar. Ene chiquita. Zijn voorganger Judo Ürgens was met zijn liedje merchi, merchi, für die Stunden von glück, cherie de bescheidenheid nog zelve, zag er keurig uit en hij kon ook een aardig moppie pianospelen, maar wat deze Chiquita er van bakte, dat was drie keer niks. En hoewel ik er alles aan heb gedaan, dit vreselijke gedoe niet te hoeven zien, ik ben er niet aan ontkomen. Ik werd er haast onpasselijk van. Op het zingen was helemaal niets aan te merken, hoewel ik het niet een mooie stem vond, maar dat wanstaltige gedoe eromheen: vreselijk. En dan te bedenken dat er horden mensen zijn, die dit de optimale homo-, of travestietenemancipatie noemden. Niet dus. Het had helemaal niets met emancipatie te maken. Het was allemaal van het begin tot het eind onoprecht. Alleen maar gericht op winstbejag. Gelukkig heb ik niet al te veel van dat gedoe meegekregen. Wat ik heb gezien en gehoord was al meer dan genoeg. Nee die avond van het songfestival zat ik in Deventer in het intieme theater Bouwkunde, waar ik luisterde naar en genoot van een optreden van Gerard van Maasakkers, die samen met Harry Hendriks zijn programma Allez ten gehore bracht. Prachtige soms ook bekende liedjes. Gezongen door authentieke man. Heel wat anders en heel wat mooier dan dat gedoe van die Chiquita. In een theater, dat me zozeer deed terugdenken aan het vestzak theater in Steenwijk: de Gerard nam de tijd om ons, zijn publiek, te laten genieten van prachtige teksten en mooie eenvoudige muziek. In een sfeer, die ik gezellig zou willen noemen. Prachtig zo’n eerlijke man, die, wars van commercieel gedoe, de mooiste liedjes brengt en die niet te beroerd is gewoon met zijn publiek te praten en die uitstraalt er zelf plezier in te hebben. Het werd een latertje afgelopen zaterdag, maar er was nog tijd voldoende om het laatste staartje van de puntentelling mee te maken. Toch maar even gekeken en trots geweest op de prestatie van de Common Linnets. En Chiquita? Gewoon een banaan. Niet meer en niet minder.
