De Vierdaagse door Hans Bogers
Het onbeschrijflijke beschrijven? Waar geen woorden voor zijn toch in woorden vatten? Bevatten wat niet te bevatten is? Toen ik vanochtend de eerste letters op papier zette, letters die zouden moeten leiden tot alweer mijn 26e column van dit jaar, waren dit de gedachten die bij mij opkwamen: bijna gedwóngen zijn mijn zaterdagse verhaal te wijden aan één van de meest indrukwekkende ervaringen, die ik in mijn leven heb ondergaan en tegelijkertijd weten daar nooit en te nimmer de juiste woorden voor te zullen vinden! Überhaupt er geen woorden voor weten te vinden! Brokstukken zijn het geworden. Een nauwelijks gestroomlijnde stroom van gedachten, gevoelens, emoties zelfs. Dat een mens tranen in z’n ogen kan krijgen als hij door een menigte, een kolkende massa, van juichende, zingende en dansende mensen heen loopt! Een orgie van heerlijk geweld. De gedachte, dat een wandeltocht eigenlijk niets met wandelen te maken heeft! Wie de vierdaagse gelopen heeft kan veel verhalen. Stel je voor de intochten van de Steenwijker avondvierdaagse gecombineerd met de Nachten van Steenwijk, de Midweekfeesten, de Zendemarkten, de 11.000 feesten, het wielerspektakel, Stonehench, de orgelconcerten. Tel al die Steenwijker feestelijkheden bij elkaar op en dat alles in Up Tempo, dan benader je iets van de Vierdaagse van Nijmegen. Bij benadering dus. Van het wat afstandelijk waarnemen, een beetje cynisch zelfs, naar de onderdompeling in een warm bad. Spijt, dat ik dit niet eerder heb gedaan? Zeker niet, maar wel het blije gevoel van de euforie, dat ik het heb meegemaakt. Een roes, die niet tot een kater zal leiden. De geweldige sfeer in ons basiskamp. Gelachen en plezier gehad met de blauwe collega`s. Oude tijden die herleefden. Exoten, zonderlingen, bijzonderlingen en excentriekelingen langs de kant van de weg en in de stoet. Het merkwaardige geluid van duizenden voorstappende mensen. Pratend, zwijgend. Op naar het volgende dorp, waar weer een warm onthaal wacht. Muziek, lawaai, gejuich. Toegedanst door Vips op tribunes. Geketende burgemeesters in plaatsen, waar je geen burgemeesters meer zou verwachten. Kinderen langs de kant met schaaltjes gevuld met allerlei, al dan niet gezonde, lekkernijen. Kinderen, die niet altijd de neiging weten te onderdrukken zelf ook het nodige te nuttigen. Uitkijken waar je loopt. Vaak beperkt tot de vierkante meter. Filewandelen. Een eigen tempo, een eigen ritme vinden. Soms achter iemand aanlopen, die als haas fungeert. Af en toe een babbeltje maken met een wildvreemde. Snelle lopers. En tot slot lompe ondragelijkheid van de gladiolen. De dood of de gladiolen, zeggen ze wel eens. Nou, als je al bijna dood bent, dan dragen deze gevaartes zeker bij tot een bespoediging van dat proces en is de finish eigenlijk niet anders dan het heerlijke moment van verlossing, dat je ze af kunt leggen. Behoedzaam dat wel. Want zij zijn de welverdiende beloning van vier dagen wandelend genieten.
