Via Gladiola of Via Dolorosa door Hans Bogers

Ik zit soms zwaar te denken over Zonnen, Zielen, Hemelenrijk, maar eveneens verbijstert mij de uitslag Ajax Elinkwijk. Waarmee ik wil zeggen vrienden, dat ik mij schuldig maak aan een vrij veel voorkomend menselijk euvel, namelijk de tweeslachtigheid. En u zult mij vragen: “Sprekert, is dit euvel een onoverkomelijk euvel? En dan zal ik antwoorden : Welnee, wij kunnen dit euvel beschouwen als een vluchteuvel. Zo ongeveer begon een conference van Toon Hermans , aan het einde van de vijftiger jaren. Een conference, die eindeloos op z’n Hermansiaans uitgekauwd, de zaal krom deed liggen van het lachen. Maar aan al die grollen, grappen, spitsvondigheden en woordspelingen ligt een bittere, onontkoombare waarheid ten grondslag. De waarheid van het leven. Van Himmelhoch jauchzend tot zum Tode betrübt. Van de via Gladiola tot de via Dolorosa. Van de de uitbundige blijdschap bij de intocht van de vierdaagse tot het onplaatsbare verdriet over de verschrikkelijke dood van zoveel onschuldige mensen. Van de geboorte van mijn zoon tot de dood van mijn moeder. In de week van de vierdaagse, heb ik niet erg stilgestaan bij de ramp in de Oekraïne. Het grote wereldnieuws ging sowieso wat langs mij heen. En tijdens de onvergetelijke intocht over de via Gladiola merkte ik niets van een ingetogen of sobere sfeer, toegejuicht als ik werd door duizenden blije en enthousiaste mensen. Maar op de weg terug naar mijn basiskamp in Malden, een lintje en bossen gladiolen rijker, maar verworden tot publiek, toen hoorde ik tussen alle gejuich de scherpe, indringende klanken van een Schotse doedelzak: Abide with me, die prachtige hymne. Verder dan de gedachte, dat ik dat wel een wat merkwaardige muziekkeus vond voor die gelegenheid, kwam ik niet, maar later besefte ik, dat hiermee de toon werd gezet naar een versoberde, meer ingetogen intocht over de Sint Annastraat. De muzikale overgang van de via Gladiola naar de via Dolorosa. De muzikale overgang van een bloemrijke zegetocht naar een droevige lijdensweg. Een lijdensweg , waaraan voor sommigen geen einde zal komen. Door die onverwachte, verschrikkelijke dood wordt voor hen het leven nooit meer zoals het was. Een muzikale overgang, die telkens weer in ons leven gespeeld zal worden. Afgelopen woensdag parkeerde ik mijn auto bij een restaurant in Averlo, waar ik een paar jaar geleden met pech op de wegenwacht stond te wachten, om met heel veel Nederlanders overal in het land één minuut stil te zijn. Stil te staan bij het onvoorstelbare verdriet. De Oekraïne………. Syrië, Soedan, de Gazastrook. Stil te staan bij de gedachte, dat de via Gladiola en de via Dolorosa elkaar niet alleen heel vaak kruisen, maar parallel aan elkaar in elkaars verlengde liggen.