Zorg door Hans Bogers

Zorg

Al wekenlang wordt Steenwijkerland beheerst door de discussie over de zorg. En het gaat er hard aan toe. Misschien wel eens té hard. Dan worden grenzen van het oirbare overtreden. Dan wordt er niet meer met open vizier gestreden. Worden er spelletjes gespeeld. Dan hoor je van stiekeme één tweetjes; van belangenverstrengeling; van merkwaardige relaties; en van geheime agenda’s. Dan worden er halve waarheden verteld. Dan is de nuance ver te zoeken. Daar word ik niet vrolijk van en mijn gedachten worden dan met veel cynisme overgoten:” Als je enige overwinning is, dat de tent mag blijven staan, dan heb je heel wat bereikt zeg!”

Toch zal ik mij niet door nog meer cynisme laten leiden en mag wat mij betreft die tent zelfs blijven staan, maar dan niet als symbool van protest, maar als een symbool van veiligheid, geborgenheid en zorg.  Een tent, die staat als een huis, een huis dat meer is dan alleen een dak boven je hoofd.  Een huis in een willekeurig dorp. Een huis waarin mensen leven, met elkaar leven. Als een gezin, zoals er nog zoveel zijn. Veilig en vertrouwd. Een huis, waar liefde woont. Soms zoveel liefde, dat er nog ruimte is voor anderen. Voor kinderen, die om wat voor droevige reden dan ook, buiten de boot dreigen te vallen. Zorg in optima forma. We hebben ook woorden voor dat soort gezinnen: gastgezinnen of pleeggezinnen. Woorden, die de lading niet dekken. Niet kunnen dekken. De keus om je leven met anderen, vreemden, te willen delen, is niet alleen een emotionele. Ook zakelijke aspecten spelen een rol. Kies je voor crisis opvang, of voor langdurige opvang? Hoe zet je de verantwoordelijkheden weg? Hoe gaat het met bezoekregelingen? Wat is de invloed van jeugdzorg? Wat te doen als het niet klikt? Maar alle zakelijke problemen ten spijt, het begint vanuit het hart. Een wat mij betreft jaloersmakende medemenselijkheid. Het besef, dat er niet sprake is van enige zelfopoffering, maar van een verrijking.

Ja het is goed, dat er steeds weer mensen zijn, die zich zo om hun medemens bekommeren. Om maar eens Abel Herzberg enigszins aangepast aan te halen: Zoals er mensen zijn die zingen, niet omdat zij dat willen, maar omdat een stem in hun oprijst. Zo zijn er ook mensen, die hun huis voor anderen openstellen, niet uit hoop op beloning, maar dat zij naar hun wezen niet anders kunnen.

 

Hans Bogers