De sigaar door Hans Bogers

De sigaar

Eigenlijk ben ik maar een heel eenvoudig conservatief burgermannetje. Zo’n mannetje waartegen ik me in mijn jongere jaren altijd hevig tegen heb verzet. Zo’n burgermannetje voor wie eentonigheid troef is. Een eenzijdigheid, die in alle delen van zijn bestaan herkenbaar is. Weinig veranderingsgezind, eenkennig en eigenlijk wars van enige vernieuwing. Zo haal ik m’n frietjes bij Klaas, eet ik mijn pizza’s bij Anna, drink ik mijn koffie bij Chris en zit ik elke donderdagavond en elke zaterdagochtend in de studio van de Slos. M’n boodschappen doe ik altijd bij Albert en ik sport altijd bij Gerda, Eddy en Karin. Albert in Havelte, een restaurant in Uffelte en het restaurant bij de hunebedden zijn vaste uitrustpunten bij mijn wat langere trainingswandeltochten. Feyenoord is al vanaf mijn zesde mijn favoriete voetbalclub, maar ik kan er niet tegen als ze verliezen. Als ik ergens maar een piano zie, speel ik er een riedeltje op. Waar ik ook maar een kerkgebouw tegenkom, ik wil hem bekijken. Eigenlijk heel saai allemaal in zijn eentonigheid. Zelfs wat betreft ziekenhuizen ben ik zeer eenkennig. Mijn favoriete ziekenhuis is dat in Heerenveen. Ik ben er zo’n beetje kind aan huis. En ik moest aan de Tjongerschans denken toen ik op faceboek las dat Joey Teekamp, een gewaardeerd lid van de slosfamilie, een MRI onderzoek heeft moeten ondergaan. Hij noemde dat een bijzondere ervaring en dat is het ook. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik zelf ingekokerd werd. Dat was in het ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten. Het helse kabaal en de onbarmhartige klopgeesten: Onvergetelijk. De tweede keer kon ik een Heerenveen terecht en ik mocht zelfs m`n eigen CD meenemen om mijn verblijf in de buis wat te veraangenamen. Ik had Bach uitgekozen en nadat ik was geïnstalleerd, wachtte ik op de muziek, die komen ging. Maar wat er ook gebeurde geen Bach. Ik vertelde dat de radiologisch medewerkster  na afloop en vreesde, dat het hele onderzoek nu opnieuw moest. Dat was gelukkig niet het geval. Toen ik voor een derde keer de pijp inging vertelde ik het hele verhaal van de niet afgespeelde CD aan de zuster en die moest er hartelijk om lachen. Vol vertrouwen gaf ik haar dan ook mijn meegebrachte CD. Het bleef stil, los van de mokerslagen, het getik en het mitrailleur geratel natuurlijk.

Bach heb ik daarna maar onbeluisterd meegenomen en thuis afgespeeld. Ook mooi.