Marieke door Hans Bogers
Ik zie haar daar nog zitten met haar zus en haar vriendje op het grasveldje aan de kant van het springplank gedeelte in het zwembad De Hoorn in Alphen aan den Rijn en waar ik mij met mijn vriendjes en vriendinnetjes vermaakte met het adolescente gezelschapsspelletje: Een twee, drie, vier, vijf, zes,zeven: Wie zal ik een zoentje geven” , daar was zij al een fase verder met Jan Dankmeyer de vermaarde bassist van None Such. Een lokale topband, waarvan naar ik meen de drummer met mij op catechisatie zat. Dat ze Lourens heette en uit een bijzonder gezin kwam met twee muzikale broertjes, met een grote telescoop op een bovenkamer en een moeder, die detectives schreef, daar kwam ik pas later achter. Ze hoorde bij mijn jeugd en ze is daaruit ook gewoon weer verdwenen. Zo’n 50 jaar geleden. Nooit meer iets van haar, haar familie of None Such gehoord.
Totdat opeens het verdriet in háár leven kwam: Bonjour Tristesse .
De dag, dat haar zieke zoon als een wilde om zich heen schoot in een winkelcentrum en daarbij dertien slachtoffers maakte, waarvan er zes het niet overleefden en hij zichzelf van het leven beroofde. Die dag. Ja de verhalen gaan snel in deze, van communicatie overlopende, wereld en ik begreep, dat zij zijn moeder was. En nu, alweer zes jaar verder, terwijl ik met m’n vierdaagse training bezig ben, via diezelfde media het bericht, dat nabestaanden van de slachtoffers de ouders van Tristan voor de rechter zullen slepen. Ja dat woord werd gebruikt door de nieuwslezeres, en geloof het of geloof het niet, mijn hart kromp ineen om die onbarmhartige formulering :”Voor de rechter slepen” alsof het om het grootste tuig van de wereld zou gaan. Zonder enige compassie, enige empathie,met die woorden, berichten de wereld insturen: Walgelijk. En dan heb ik het nog maar niet over de nabestaanden. Wat zijn dat voor mensen. Verdrietige mensen, die het leed nog steeds niet hebben kunnen verwerken? Of op schadevergoeding beluste mensen, die zullen strijden tot ,ja, tot aan wat? En wat te zeggen van hun juridische vertegenwoordigers. Hebben die dan geen greintje gevoel in hun lijf. Beseffen die niet, dat als je zo bezig bent, je het leven kapot juridiseert en er niets meer van overblijft. Het zal ze hoogstwaarschijnlijk een zorg zijn. Het gaat hen ongetwijfeld om financieel gewin, over naamsbekendheid en juridisch scoren. Niet om goed te doen.
50 jaren scheiden het onschuldige vermaak op dat speelveld in De Hoorn, van die keiharde woorden op de radio dat Marieke voor de rechter wordt gesleept”.
50 jaar, waarin ongetwijfeld veel gebeurd zal zijn, maar het is te hopen, dat de onbarmhartigheid en de onmenselijkheid niet het slot is, maar het af zal leggen tegen het samen verwerken van dat grote verdriet.
