Het eindexamen door Hans Bogers
Was ik toch helemaal vergeten mijn wekelijkse column voor de Slos te bedenken en te schrijven. Door alle gedoe als mantelzorger, de hoornvliestransplantatie van Marijke, Hemelvaartsdag, de geweldige prestaties van Tom Dumoulin, het tot weinig activiteiten uitnodigende , heerlijke, zomerweer, het doorzichtig optreden van Donald Trump, het idiote idee om hoofddoekjes als onderdeel van het politie-uniform te introduceren, een gezellig terrasbezoek op de Markt, waar we weer eens bijpraatten met Aart, mijn moeizame voorbereidingen voor de Nijmeegse Vierdaagse, het beangstigende feit, dat ik definitief mijn strijd – met alle gevolgen van dien- tegen overgewicht dreig te verliezen en ga zo maar door, door al dat gedoe dreigde de column er dus bij in te schieten, terwijl al die belevenissen, ieder op zich al een prachtig onderwerp voor een zoveelste radiopraatje zouden vormen. Maar dankzij een wake up call van Herman van Hien realiseerde ik me net op tijd, dat dit onmisbare onderdeel van het radioprogramma Kopwijzer niet ongeschreven en onuitgesproken mocht en kon blijven. Vandaar dat ik me, in plaats van het uitvoeren van allerlei huishoudelijke slos activiteiten, in de productiekamer zette tot het bedenken en schrijven van column nummer zoveel, de column, die ik onmiddellijk na de vastlegging op papier zal uitspreken met als onderwerp: Het Eindexamen.
Want ook al duizelt het me soms vanwege de lawine aan onderwerpen, waar ik een belangrijke mening over denk te hebben en die ik graag met mijn luisteraars en lezers zou willen delen, ik zal me toch, voor de overzichtelijkheid, moeten beperken tot één onderwerp en dat wordt dus kiezen. Maar ja, “Kiezen is het droefst verliezen”, onelinerde mijn favoriete lievelingsdichter JC Bloem ooit. En die dichtregel, die onderdeel was van mijn eindexamen Nederlands in 1971, brengt mij onverwacht tot het onderwerp van deze last minute column medio mei 2017: “Het Eindexamen”, dat menig jonge landgenoot, ondanks de warmte, bepaald niet in de kouwe kleren zal zijn gaan zitten en dat al die andere problemen als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Ik heb met al die examenkandidaten te doen, want ik weet wat het is: examen doen. Dat is geen pretje, maar het schijnt nou eenmaal te moeten. Gelukkig weten de meesten hun eindexamen met goed gevolg af te leggen en gaan ze na de vele zinderende examenfeesten een nieuwe toekomst tegemoet, een toekomst, waarin ongetwijfeld nog wel eens met enige weemoed terug gekeken zal worden aan die nooit meer weg te denken schooltijd.
