Militair in Mali: Gao’s Blog, aankomst en kennismaking.

De komende weken kan u op indekop.nl en RTVSLos.nl wekelijks een blog lezen van een beroepsmilitair. Hij zal ons een kijkje geven in het leven van een militair op uitzending, hij vertrekt deze week voor 4 maanden naar Mali. De Nederlandse militairen voeren in Mali vooral verkenningen uit en verzamelen inlichtingen. Die informatie gebruikt de commandant van de VN-missie om operaties voor te bereiden.

Week 1: aankomst en kennismaking

Dag van vertrek is aangebroken en ik wordt door mijn vrouw en mijn beste maat naar Eindhoven gebracht. Na een kort afscheid in de vertrekhal richting de incheckbalie om de bagage te labelen.

20 kilo mag de ruimbagage wegen en 5 kilo je handbagage. Ik ben benieuwd hoeveel het weegt, want ik heb natuurlijk nagelaten om op de weegschaal te staan, mede ook omdat ik dan terloops zie wat mijn eigen gewicht is. De collega voor mij moet een gedeelte ergens anders in stoppen, want zijn gewicht van de bagage betrof tegen de 25 kilo aan en zijn familie was net zoals de mijne reeds weer onderweg naar huis toe. Wat nu te doen met die extra bagage??? Gelukkig was er een andere collega die minder rotzooi aan boord wilde slepen en kon die extra spullen bij hem kwijt, pfoei gelukje bij een ongelukje. En nu mijn tas, lichte druppeltjes begonnen mijn voorhoofd te sieren, want waar moest ik met mijn spullen heen als mijn tas ook te zwaar was. Gelukkig bleek die maar 16.8 kilo te wegen dus er viel een 16 kilo last van m’n schouders af, scheelt weer sjouwen.

Na een twee uur wachten konden we boarden en ons vliegtuig bleek een lel van een vrachtkist te zijn met een passagiersmodule erin. Daar zaten we dan, met z’n allen links en rechts tegen de wand en in het midden voor de vrachtkisten te wachten voor take off. Verassend hoe snel het vliegtuig opsteeg en even verassend hoe comfortabel eigenlijk een vrachtvliegtuig kon zijn. Het lawaai van de motoren even achterwege latend kon en mocht je gewoon door het hele vliegtuig wandelen en zo links en recht door de schaarse raampjes kijken waar je ongeveer vloog. Even iets anders dan een stewardess in een prachtig mantelpakje die je theatraal de uitgangen aanwijst, een mondkapje plaatst en laat zien hoe je aan een tuutje een zwemvest opblaast. De lunch was ook niet slecht, ik heb slechter mogen eten op bepaalde kazernes en die hebben een complete keuken tot hun beschikking.

Landen in Bamako, hoofdstad van Mali. Deuren open en meteen een op vol vermogen staande elektrische deken over je heen geslingerd, bleek het de buitentemperatuur te zijn die de 40 graden aan tikte. Collega’s die ons opvingen riepen nog dat dit een wat frissere dag was. Die grap werd niet begrepen en dat kon kloppen want het was geen grap. Deze dag bleek een graad of 8 “kouder” te zijn dan de dagen ervoor. Oeioeioie wat staat ons nog te wachten de komende periode????

We worden vanuit het vliegveld gebracht naar het basiskamp in leuke busjes komende uit de republiek van China. Een jongling, joylong, lifan, linglong of iets dergelijks, maar eigenlijk gewoon een Toyota in een andere verpakking. Doet niets af aan het comfort, want de airco doet het werkelijk uitstekend. Rijdend naar basiskamp en kijkend door de raampjes zie je de hoofdstad van Mali met zijn cultuur, winkeltjes en vervoermiddelen. Om en rond het vliegveld prachtige gebouwen en schitterende aangelegde plantsoentjes, maar naarmate we verder weg reden van het vliegveld veranderen de gebouwen in lemen hutten en met planken en golflaten in mekaar getimmerde onderkomens, de winkeltjes zijn houten platen op schragen met iets wat te koop is, veelal benzine in flesjes, stukken fruit of een telefoonoplaadstationnetje. Het meest voorkomende transportmiddel zijn de brommertjes gebaseerd op de honda C50 serie uit de 70-tiger jaren waar je alleen op zit, maar samen met je hele familie of 15 jerrycans van 20 liter is ook een optie, en waarbij koplampen, knipper- en remlichten slechts een accessoire zijn.

Aangekomen in basiskamp even goed eten en het lange wachten begint weer, de temperatuur is inmiddels gezakt naar een “prettige” 33 graden en dit bleef het ook tot de volgende ochtend, gelukkig hadden we een goed werkende airco in de tent dus we kregen wat nachtrust. De volgende ochtend rond de klok van 03:30 gereed staan voor vertrek naar vliegveld voor het laatste stukje naar Gao. Onderweg alles in ruste m.u.v. de brommertjes die, hoe maf het ook is altijd wel ergens een lampje hadden branden. Het vliegtuig was een relatief klein ding waar je met een 30 man in kon zitten dus moest er in twee shifts gevlogen worden om iedereen over te brengen naar Gao, gelukkig zit ik in de eerste shift.

Na twee en een half uur vliegen en 800 kilometer verder landen in Gao en ook hier die verzengende elektrische deken over je heen als je uitstapt. Gevoelsmatig zelfs nog iets warmer dan in Bamako.

We worden gereden in open voertuigen (lekker hoor) naar het Nederlandse kamp waar we hartelijk worden verwelkomt door onze collega’s die we gaan aflossen. Voor ons een teken dat de vier maanden gaan beginnen en voor hun een teken dat het nog 1 week duurt dat ze weer in het koude Nederland zijn.

Eerst alle spullen wegbrengen en dan rustig aan beginnen met de HOTO, wat staat voor Hand Over Take Over. Jan, mijn voorganger is een hele relaxte vent en begint rustig uit te leggen hoe het reilt en zeilt in het kamp. Hij neemt me mee over het kamp om zo links en rechts kennis te maken met de personen waar je veel zaken mee doet. Na een 10 minuten loopt het zweet mij al met stralen mijn broek in en blijf ik drinken van mijn twee liter fles water die eigenlijk iedereen op het kamp als een tweede mobiele telefoon bij zich heeft. Jan vertelde me dat je echt wel went aan de warmte, maar het wel handig is om altijd te blijven drinken, 8 tot 12 liter is geen uitzondering.

De dag erna rustig alle zaken bekijken vanuit de computer en het netwerk uitleggen met wie je nu eigenlijk zaken moet doen, ondertussen goed eten, drinken ivm de warmte en zo af en toe ff geiten met de anderen. Het snelle jachtige leven in Nederland moet je zeker hier niet doen, want je lichaam geeft al snel aan dat dit niet helemaal APK is, die hitte is werkelijk onontkoombaar. Je urine moet fantageel zijn, maar zelfs na 5 liter water lijkt het altijd nog op appelstroop, zoveel zweet je uit door de hitte.

Eindelijk wordt het commando overgedragen aan de nieuwe eenheid en dat wordt niet in 1 of ander hoekje gedaan, maar lekker breed op een grote plaat tussen de containers in. De nieuwe en de oude eenheid, vergezeld door een Duitse eenheid en zelfs een Malinees muziekkorps, bestaande uit twee trommels, een drum en een 10-tal trompetten en trombones stonden gereed om de ceremonie bij te wonen. Het Malinees muziekkorps kon gemeten worden met een bepaalde band in Nederland en gaf hem af en toe van jetje, dat je tijdens het trompetten ook nog je mobiel kan aflezen bewijst dat je in Mali multifunctioneel kan zijn. Na de ceremonie nog gezellig een drankje (0.0%) en tijd voor een korte douche van twee minuten, meer is niet toegestaan ivm de watervoorziening die uit noodzaak op rantsoen staat, het is nu eenmaal niet anders. Die twee minuten voelen heerlijk aan na een dag onafgebroken zweten en drinken.

Volgende week weer verder met week twee.

Arnold

Foto’s: ministerie van Defensie en Dirk Brans