Voornemens door Hans Bogers
Even vooraf: Omdat het onmogelijk is om een column te schrijven onder het luisteren naar de top 2000, heb ik besloten om toch maar de rustgevende zender van Classic FM op te zetten, in de hoop, dat mijn laatste schrijfactiviteit van dit jaar tot een goed einde gebracht gaat worden.
Het is vandaag 30 december. Alweer de laatste zaterdag van 2017. Een jaar zoals zo vele jaren. Een jaar met een begin en een einde. Een jaar begonnen met goede (blijmoedig uitgesproken en oprecht gemeende) en slechte (verborgen gehouden) voornemens. Voornemens, die voor een deel in daden zijn omgezet, voor een deel in rook zijn opgegaan en voornemens, die zijn uitgesteld, om het komende jaar weer met het nodige enthousiasme te zullen worden opgepakt. Ikzelf ben niet zo van voornemens en zeker niet van nieuwjaarsvoornemens. Dat ligt niet zo in m’n aard. Daarvoor ben ik een veel te ongestructureerd mens. Van planning komt bij mij, dat heeft de ervaring me wel geleerd, nooit zoveel terecht. O ja, ik plan zo af en toe wel eens wat, maar meestal wijk ik daar al weer gauw van af. Hoewel ook ik er niet onderuit kom te bekennen, dat de agenda, in wat voor verschijningsvorm dan ook, de gang van mijn leven grotendeels bepaalt. Grotendeels, want de werkelijke loop van ons bestaan – en die staat weer in een andere agenda- hebben we natuurlijk niet zelf in de hand. Het is een illusie, dat te denken. Om met Gerard van Maasakkers te spreken: Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. En al klinkt dat nogal wat fatalistisch, het is wel zo.
We hebben het leven nu eenmaal niet in de hand, net zoals we zo af en toe ook onszelf niet in de hand hebben en ik beschouw mezelf wat dat betreft eigenlijk wel een beetje als ervaringsdeskundige. Nou is het veel te koud om me helemaal bloot te geven, maar een tipje van die sluier wil ik zo aan het eind van het jaar wel even oplichten. En ik beperk mij tot een zaak, die mijn leven jaar en jaar uit beïnvloedt. Een niet te beïnvloeden zaak, die daarom door mij ook nooit in de vorm van goede voornemens zal worden gegoten. Ik kijk ja wel uit. Wat ik me in deze ook voorneem en hoe belangrijk het ook is om mezelf in de hand te houden, het wordt nooit wat.
Telkens als ik de top heb bereikt, blijkt dat niet méér te zijn dan het begin van de afdaling.
De aanslagen, die ik elk jaar weer, pleeg op mijn metabole systeem, die eeuwige deining van aankomen en afvallen, zijn desastreus.
En toch blijf ik ze plegen en dein ik tegen beter weten door. Voornemens of niet.
