Een onverklaarbaar gevoel door Hans Bogers
Er hebben er zich in dit nieuwe jaar al weer heel wat onderwerpen aangediend , die zich leenden voor het schrijven van mijn wekelijkse column. Neem bijvoorbeeld de perscampagne, die zich richt tegen Camiel Eurlings en waarin gedateerde topsporters hun volstrekt onbelangrijke mening debiteren en waarin nu zelfs een voormalig lid van de raad van commissarissen van AFC Ajax haar mening heeft gemeend te moeten geven.
Én gewaardeerde lezer/luisteraar er is nog veel meer het vermelden waard, maar ik laat me daar nu niet toe verleiden.
Graag wil ik vandaag met jullie een even alles overheersend als onverklaarbaar gevoel delen en neem jullie daarom mee terug naar afgelopen donderdagochtend om ongeveer 11.00 uur naar sportpark De Groene Long, toen dat gevoel onverbiddelijk en ongenadig toesloeg en me verder de hele donderdag, tot en met het schrijven van deze column en waarschijnlijk nog lang daarna is blijven achtervolgen.
Ik had net heerlijk gesport, gedoucht, een gezellig kopje koffie gedronken aan de bar. Het was aangenaam zacht weer en ik ging op weg naar huis, toen dat gevoel me opeens overviel. Ik kreeg zomaar tranen in m’n ogen en dacht, dat ik ergens verdrietig om was. Maar dat was het niet. Het was een gevoel van gelukzaligheid, waarvan ik me maar zelden zo bewust ben. Tranen van een onbestemd geluk. Domweg gelukkig in de Dapperstraat zou J.C. Bloem zeggen. En dat was ik: DOMWEG GELUKKIG. Een onverklaarbaar gevoel van gelukzaligheid: niet uit te leggen, niet te bevatten, redenloos. Terwijl er toch redenen genoeg waren om dat gevoel juist niet te hebben. Maar er was niets of niemand, die me dat onbeschrijfelijke, ongelofelijke blije gevoel af kon nemen. Zelfs de wetenschap, dat het allemaal van voorbijgaande aard zou zijn, nam dat gevoel van welbevinden niet bij me weg. En nu nog, terwijl ik dit schrijf en strak ga voordragen, nu nog bekruipt me dat overweldigende gevoel van geluk. Het doet me denken aan die prachtige regels van Abel Herzberg, waarin hij het onverklaarbare verklaart: “Zoals er mensen zijn die zingen, niet omdat zij willen, maar omdat een stem in hen oprijst.” Zo zijn er mensen, die zomaar gelukkig zijn, niet om de een of andere reden, maar omdat zij niet anders kunnen.
Met andere woorden:
Waarom? Daarom!
En ik hoop nog zo af en toe zo’n moment van gelukzaligheid te zullen beleven, een ervaring, die ik overigens iedereen toewens.
Gelukkig Nieuwjaar.
