De verkiezingen 2 door Hans Bogers
Wat mij betreft zijn ze nu echt begonnen, de gemeenteraadsverkiezing 2018. Voor degenen, die dat nog niet weten (en dat zullen er maar weinig zijn en al zeker geen luisteraars van RTV Slos): dat zijn de normaliter om de vier jaar weerkerende verkiezingen bedoeld om de oude raad van de gemeente, waar de sleet een beetje af is, te verversen en te voorzien van nieuw, het liefst wat jonger bloed. De nu zittende 27 raadsleden zullen hun plaatsje op moeten geven en vrij maken voor nieuw aanstormend talent. Natuurlijk zullen ze niet allemaal verdwijnen. Er zullen er nog genoeg zijn, die hun oude vertrouwde plekje weer gaan innemen. En daar valt best wel iets voor te zeggen. Een mix van jong en onbevangen, met frisse ideeën en oud, door de politieke wol geverfd, kan nooit kwaad. Door het stemgedrag van de gemeentelijke hokjes bezoekers kan het ook zo zijn, dat de diverse politieke partijen van sterkte gaan veranderen. Een zeteltje erbij. Een zeteltje eraf. Dat kan zomaar. En het kan dus zomaar, dat de grootste partij opeens de één na grootste is geworden, met mogelijk verstrekkende gevolgen.
Als gevolg van de verkiezingen zullen alle wett’nholders uit het zittende college verdwijnen om plaats te maken voor nieuwe bestuurders. Sommigen zullen dat als een blij voorzicht beschouwen. Anderen zal dat droef te moede zijn. Gelukkig blijft de Burgemeester als stabiele factor, als vaste rots in de branding, op zijn post. En dat is maar goed ook, want waar zou de democratie zijn zonder zo’n niet echt democratische figuur.
Terwijl het erop lijkt, dat we nog maar net begonnen zijn met het verkiezingsproces en we nog maar in de beginfase daarvan zitten, heeft de goede verstaander allang in de gaten, dat de dans om die wett’nholders stoelen al wel degelijk is begonnen. En eerlijk gezegd: Dat is geen leuke dans. Dat is een dans, die op het scherpst van de snede wordt uitgevoerd. Een gemoedelijke volksdans is het zeker niet en het moet de Steenwijkerlandigers niet te verbazen, dat het daarbij hard tegen hard kan gaan. Dat er allerlei spelletjes worden gespeeld. Dat er oude rekeningen worden vereffend. Soms zelfs gejokkebrokt. Dat de zo gewenste en door alle politieke deelnemers zo nadrukkelijk beleden openheid niet meer is dan een deur, die de achterkamertjes, waar de dans zich echt voltrekt, hermetisch gesloten houdt. En ik heb als buitenstaander dan ook niet de illusie ooit het fijne van de diverse danspasjes te zullen weten. Dat de gemeente zelf aan deze geheimhouderij lijkt mee te werken, blijkt uit het op afstand zetten van de lokale journaille, waar nog niet zo lang geleden de plaatselijke journalisten toch nadrukkelijk bij het verkiezingsproces waren betrokken. Jammer is dat, maar misschien vergis ik me en ook dat kan zomaar in de politiek.
