thijs wöltgens ooit fractievoorzitter voor de partij van de arbeid in de tweede kamer der staten-generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke zuid-limburger, die mij met zijn accentloos limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals:”u verwacht van mij, dat ik consequent ben? dat moet u niet doen!” of “het zijn woorden, alleen maar woorden” aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar tweede kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. al die woorden! je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. en hoe heerlijk is het dan te zeggen: “het zijn woorden. alleen maar woorden.” neem nou zo’n notoire baantjesjager als henk krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. en zo zijn er heel wat politici te noemen. helaas. en dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische, zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen nederland en italië door arjan lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen italië en ook spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “waar is jullie solidariteit met europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? als het even kan zetten jullie europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”. landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. maar ja, niet alleen arjen lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben. als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:. solidariteit! column terugluisteren? klik hier. ria van hien
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
thijs wöltgens ooit fractievoorzitter voor de partij van de arbeid in de tweede kamer der staten-generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke zuid-limburger, die mij met zijn accentloos limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals:”u verwacht van mij, dat ik consequent ben? dat moet u niet doen!” of “het zijn woorden, alleen maar woorden” aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar tweede kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. al die woorden! je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. en hoe heerlijk is het dan te zeggen: “het zijn woorden. alleen maar woorden.” neem nou zo’n notoire baantjesjager als henk krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. en zo zijn er heel wat politici te noemen. helaas. en dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische, zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen nederland en italië door arjan lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen italië en ook spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “waar is jullie solidariteit met europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? als het even kan zetten jullie europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”. landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. maar ja, niet alleen arjen lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben. als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:. solidariteit! column terugluisteren? klik hier. ria van hien
Thijs Wöltgens ooit fractievoorzitter voor de Partij van de Arbeid in de Tweede Kamer der Staten-Generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke Zuid-Limburger, die mij met zijn accentloos Limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals :”U verwacht van mij, dat ik consequent ben? Dat moet u niet doen!” of “Het zijn woorden, alleen maar woorden” Aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. Maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. Dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar Tweede Kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. Al die woorden! Je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. En hoe heerlijk is het dan te zeggen: “Het zijn woorden. Alleen maar woorden.” Neem nou zo’n notoire baantjesjager als Henk Krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. Niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. En zo zijn er heel wat politici te noemen. Helaas. En dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische , zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. Een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. Toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. Zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen Nederland en Italië door Arjan Lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen Italië en ook Spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “Waar is jullie solidariteit met Europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? Als het even kan zetten jullie Europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”
Landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. Maar ja, niet alleen Arjen Lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben.
Als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
thijs wöltgens ooit fractievoorzitter voor de partij van de arbeid in de tweede kamer der staten-generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke zuid-limburger, die mij met zijn accentloos limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals:”u verwacht van mij, dat ik consequent ben? dat moet u niet doen!” of “het zijn woorden, alleen maar woorden” aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar tweede kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. al die woorden! je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. en hoe heerlijk is het dan te zeggen: “het zijn woorden. alleen maar woorden.” neem nou zo’n notoire baantjesjager als henk krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. en zo zijn er heel wat politici te noemen. helaas. en dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische, zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen nederland en italië door arjan lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen italië en ook spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “waar is jullie solidariteit met europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? als het even kan zetten jullie europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”. landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. maar ja, niet alleen arjen lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben. als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:. solidariteit! column terugluisteren? klik hier. ria van hien
thijs wöltgens ooit fractievoorzitter voor de partij van de arbeid in de tweede kamer der staten-generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke zuid-limburger, die mij met zijn accentloos limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals:”u verwacht van mij, dat ik consequent ben? dat moet u niet doen!” of “het zijn woorden, alleen maar woorden” aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar tweede kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. al die woorden! je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. en hoe heerlijk is het dan te zeggen: “het zijn woorden. alleen maar woorden.” neem nou zo’n notoire baantjesjager als henk krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. en zo zijn er heel wat politici te noemen. helaas. en dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische, zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen nederland en italië door arjan lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen italië en ook spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “waar is jullie solidariteit met europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? als het even kan zetten jullie europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”. landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. maar ja, niet alleen arjen lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben. als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:. solidariteit! column terugluisteren? klik hier. ria van hien