Solidariteit door Hans Bogers
Thijs Wöltgens ooit fractievoorzitter voor de Partij van de Arbeid in de Tweede Kamer der Staten-Generaal was niet alleen politicus, maar vooral een zeer zuidelijke Zuid-Limburger, die mij met zijn accentloos Limburgs altijd wist te bekoren en dan vooral met zijn onvergetelijke uitspraken, zoals :”U verwacht van mij, dat ik consequent ben? Dat moet u niet doen!” of “Het zijn woorden, alleen maar woorden” Aan dat inconsequente wil ik hier geen woorden vuil maken, want inconsequent zijn is een benijdenswaardige politieke vaardigheid, die zich vaak uit in selectieve verontwaardiging. Maar aan de vaststelling, dat het alleen maar woorden zijn en alleen maar woorden, daar moet ik de laatste tijd veel aan denken. Dat komt denk ik, omdat ik meer dan anders naar Tweede Kamer debatten kijk en ook misschien wel meer dan goed voor me is, actualiteiten – en dat soort programma’s volg. Al die woorden! Je zou spreekwoordelijke bos haast niet meer zien. En hoe heerlijk is het dan te zeggen: “Het zijn woorden. Alleen maar woorden.” Neem nou zo’n notoire baantjesjager als Henk Krol, bij hem zijn het niet alleen woorden, maar vooral mooie woorden. Niets aan inhoud te zeggen hebben, maar toch gewoon blijven zitten i het behaaglijke pluche. En zo zijn er heel wat politici te noemen. Helaas. En dan heb ik het nog niet eens over de populistische, opportunistische , zich volks vertegenwoordiger noemde schreeuwlelijken. Een woord, dat zich deze dagen ook aan mij opdringt is het woord solidariteit. Toen ik het woordenboek erop nasloeg, moest ik vast stellen, dat dit begrip meerdere definities kent, waardoor praten over daarover sowieso eigenlijk geen zin heeft. Zeker nadat ik de uitleg over de ruzie tussen Nederland en Italië door Arjan Lubach had gehoord, had ik mijn mening daarover toch wel zo’n beetje gevormd en toen Italië en ook Spanje begonnen te roeptoeteren over solidariteit, toen dacht ik: “Waar is jullie solidariteit met Europa als het om het op orde krijgen van de financiële huishouding gaat? Als het even kan zetten jullie Europa bij het grof vuil, behalve als je dat even niet zo uit komt!”
Landen, die zich niet aan afgesproken regels houden moeten het woord solidariteit maar niet gebruiken en zeker niet andere landen verwijten alleen aan zichzelf te denken. Maar ja, niet alleen Arjen Lubach legt wel eens wat uit en dan kan het blijken, dat je alles overziend, tot een minder stellige mening komt en dat eigenlijk geen enkel land zich erop mag beroemen solidariteit hoog in het vaandel te hebben.
Als er één woord onderhevig is aan selectiviteit en politiek alleen gebruikt wordt als het zo uitkomt, dan is dat zeker dit woord, dat niet meer is dan alleen maar een woord:
Solidariteit!
