De krantenfiets door Hans Bogers

Zoals ik misschien al eerder heb vermeld zou ik af en toe een column wijden aan mijn belevenissen als krantenbezorger, want beide doe ik met onverminderd plezier: stukkies schrijven en kranten bezorgen. En dan is zo’n combinatie ideaal natuurlijk. Je zou het the krantenbezorgersblues kunnen noemen: gewoon opschrijven wat je meemaakt. En ik máák heel wat mee zo tussen half vier en half zeven ’s ochtends. Ja ik neem er de tijd voor, want er kan van alles gebeuren zo rondom de 104 adressen, die ik moet bedienen. Maar niet alleen de doordeweekse ochtenden worden door de kranten in beslag genomen, ook elke vrijdagmiddag doe ik mijn ronden door sectie 1,2 en 3. In alle rust, niet gestrest door een tijdslimiet bijlagen rond brengen. Een beetje uit nood geboren, dat wel, want  die bijlagen maken het voor mij ondoenlijk om alles in één keer te doen. Een groot voordeel is wel, dat ik regelmatig abonnees tegen het lijf loopt en een praatje maak, abonnees, die  door de week meestal nog op één oor liggen als ik hun krantje in de bus doe en die dan zeker geen behoefte hebben aan een goed gesprek. 

Inmiddels heb ik al wel een aanpassing doorgevoerd in de uitvoering van mijn zo bijzondere hobby. In een van mijn eerste columns over mijn bezorgerschap heb ik al eens vermeld, dat het krantenvervoer niet zozeer voor mij maar wel voor mijn lichte sportfiets waarschijnlijk iets te belastend was. Die lichte twijfel heeft zich omgezet in de zekerheid, dat ik een krantenbezorgersfiets nodig had. Een wat stevig model, het liefst met een lastdrager voorop.  Een nieuwe zou te begrotelijk zijn en mijn hoop was dus op een tweedehandsje gevestigd. Tot mijn grote vreugde zag ik zo’n ding te koop staan. Ik was de eerste belangstellende en mijn gretigheid was zo groot, dat het proces van handjeklap en materiaal onderzoek niet teveel tijd in beslag nam. De fiets zag er goed uit en voldeed aan al mijn wensen, met een heuse mand voor op en ik was dus in mijn nopjes. Helaas bleek de verlichting het niet te doen en dat is in deze tijd toch wel een belangrijk aspect. Niet moeilijk doend organiseerde ik een nieuwe koplamp en verse batterijen en ging aan de slag.  Helaas! halverwege sectie 1 begaf de achterband het en moest ik in looppas dit eerste deel van mijn eerste wijk afwerken om daarna thuis m’n sportfiets maar weer te mobiliseren. Ik realiseerde me, dat de bandjes er misschien wel mooi uitzagen, maar toch wel wat gedateerd konden zijn.

De fietsenmaker moest uitkomst brengen en deed dat ook, niet alleen was hij zeer begripvol, maar hij adviseerde mij ook in het optimaliseren van mijn fiets tot een degelijke krantenbezorgersfiets. 

En toen ik een dag later mijn rijwiel voorzien van nieuwe toepasselijke bandjes kon ophalen was ik als een  kind zo blij. Nu kon niets een prettige voortzetting van mijn krantenhobby meer in de weg staan. En dat was ook zo. Alles deed het en ik reed bijna fluitend mijn ronde. Bijna, want fluiten mag niet in de vroege ochtend.