in de afgelopen twee columns heb ik u meegenomen langs ziekenhuizen in oosterhout en zwolle en u verteld over mijn daar beleefde avonturen. vandaag sluit ik dit drieluik af met nog wat verhalen over het ziekenhuis de tjongerschans in heerenveen, dat via de lokale bewegwijzering (of is het wegbewijzering?) middels een onderbord staat aangegeven als ‘welgelegen’. nou lijkt, dat een wat merkwaardige aanduiding en dat is ook zo. toch heb ik in dat ziekenhuis de langste tijd van mijn gehospitaliseerde levensfase doorgebracht en net als met de ziekenhuizen in meppel en zwolle grote verbouwingen meegemaakt. het begon allemaal met de aanschaf van nieuw meubilair in mijn werkkamer op het heerenveense politiebureau. ik werd daar overvallen door het syndroom van wallenberg, met een zes weken durend verblijf in de tjongerschans als gevolg. alle details van dat verblijf zal ik u besparen, maar de opmerking van een verpleegster tegen haar collega, dat ze niet met iemand zoals ik getrouwd zou willen zijn ( omdat ik geen zin had me te laten scheren) en het antwoord van een patiënte op de vraag van een wanhopige zuster dat ze gewoon lekker wilde eten, staan me nog helder voor de geest. eeuwig dankbaar ben ik nog de neuroloog, die me toestemming gaf m’n keyboard op de kamer te zetten, waardoor mijn herstel aanzienlijk werd versneld. een later verblijf in het inmiddels geheel gerenoveerde tjongerschans, met verpleegsters en broeders ook gerenoveerd, tot verpleegkundigen, leverde het volgende gedicht op. mededeling aan een patiënt. de lijnen vullen gestaag het scherm. hoge bergen. diepe dalen. de horizon loopt mee. als een rode draad. de touretappe van morgen. ook al is het bijna kerst. af en toe een kleine rimpeling. rode lampjes. kleine piepjes. starship the enterprise. beam me up. alleen de pijn word ik gewaar. een onduidelijke, vage pijn. een beetje bang. voor dreigend doodsgevaar. maar toch ook de onverklaarbare schaamte vooraf:. geen zeur te willen zijn. de knop. de levenslijn. een vraag. de verpleegster- de verpleegkundige-. één en al zusterlijke geruststellendheid aan het bed. hoewel:. een fronsend hoofd. een vriendelijke stem. en dan,. zo onverwacht. een wonderschoon gedicht,. dat alle pijn en angst verlicht. daar in de tjongerschans. midden in de nacht:. “ik weet het fijne er niet van. u bent patiënt van broeder jan!”. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
in de afgelopen twee columns heb ik u meegenomen langs ziekenhuizen in oosterhout en zwolle en u verteld over mijn daar beleefde avonturen. vandaag sluit ik dit drieluik af met nog wat verhalen over het ziekenhuis de tjongerschans in heerenveen, dat via de lokale bewegwijzering (of is het wegbewijzering?) middels een onderbord staat aangegeven als ‘welgelegen’. nou lijkt, dat een wat merkwaardige aanduiding en dat is ook zo. toch heb ik in dat ziekenhuis de langste tijd van mijn gehospitaliseerde levensfase doorgebracht en net als met de ziekenhuizen in meppel en zwolle grote verbouwingen meegemaakt. het begon allemaal met de aanschaf van nieuw meubilair in mijn werkkamer op het heerenveense politiebureau. ik werd daar overvallen door het syndroom van wallenberg, met een zes weken durend verblijf in de tjongerschans als gevolg. alle details van dat verblijf zal ik u besparen, maar de opmerking van een verpleegster tegen haar collega, dat ze niet met iemand zoals ik getrouwd zou willen zijn ( omdat ik geen zin had me te laten scheren) en het antwoord van een patiënte op de vraag van een wanhopige zuster dat ze gewoon lekker wilde eten, staan me nog helder voor de geest. eeuwig dankbaar ben ik nog de neuroloog, die me toestemming gaf m’n keyboard op de kamer te zetten, waardoor mijn herstel aanzienlijk werd versneld. een later verblijf in het inmiddels geheel gerenoveerde tjongerschans, met verpleegsters en broeders ook gerenoveerd, tot verpleegkundigen, leverde het volgende gedicht op. mededeling aan een patiënt. de lijnen vullen gestaag het scherm. hoge bergen. diepe dalen. de horizon loopt mee. als een rode draad. de touretappe van morgen. ook al is het bijna kerst. af en toe een kleine rimpeling. rode lampjes. kleine piepjes. starship the enterprise. beam me up. alleen de pijn word ik gewaar. een onduidelijke, vage pijn. een beetje bang. voor dreigend doodsgevaar. maar toch ook de onverklaarbare schaamte vooraf:. geen zeur te willen zijn. de knop. de levenslijn. een vraag. de verpleegster- de verpleegkundige-. één en al zusterlijke geruststellendheid aan het bed. hoewel:. een fronsend hoofd. een vriendelijke stem. en dan,. zo onverwacht. een wonderschoon gedicht,. dat alle pijn en angst verlicht. daar in de tjongerschans. midden in de nacht:. “ik weet het fijne er niet van. u bent patiënt van broeder jan!”. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
In de afgelopen twee columns heb ik u meegenomen langs ziekenhuizen in Oosterhout en Zwolle en u verteld over mijn daar beleefde avonturen. Vandaag sluit ik dit drieluik af met nog wat verhalen over het ziekenhuis De Tjongerschans in Heerenveen, dat via de lokale bewegwijzering (of is het wegbewijzering?) middels een onderbord staat aangegeven als ‘welgelegen’. Nou lijkt, dat een wat merkwaardige aanduiding en dat is ook zo. Toch heb ik in dat ziekenhuis de langste tijd van mijn gehospitaliseerde levensfase doorgebracht en net als met de ziekenhuizen in Meppel en Zwolle grote verbouwingen meegemaakt. Het begon allemaal met de aanschaf van nieuw meubilair in mijn werkkamer op het Heerenveense politiebureau. Ik werd daar overvallen door het syndroom van Wallenberg, met een zes weken durend verblijf in De Tjongerschans als gevolg. Alle details van dat verblijf zal ik u besparen, maar de opmerking van een verpleegster tegen haar collega, dat ze niet met iemand zoals ik getrouwd zou willen zijn ( omdat ik geen zin had me te laten scheren) en het antwoord van een patiënte op de vraag van een wanhopige zuster dat ze gewoon LEKKER wilde eten, staan me nog helder voor de geest. Eeuwig dankbaar ben ik nog de neuroloog, die me toestemming gaf m’n keyboard op de kamer te zetten, waardoor mijn herstel aanzienlijk werd versneld. Een later verblijf in het inmiddels geheel gerenoveerde Tjongerschans, met verpleegsters en broeders ook gerenoveerd, tot verpleegkundigen, leverde het volgende gedicht op.
Mededeling aan een patiënt.
De lijnen vullen gestaag het scherm.
Hoge bergen.
Diepe dalen.
De horizon loopt mee.
Als een rode draad.
De touretappe van morgen.
Ook al is het bijna Kerst.
Af en toe een kleine rimpeling.
Rode lampjes.
Kleine piepjes.
Starship The enterprise.
Beam me up.
Alleen de pijn word ik gewaar.
Een onduidelijke, vage pijn.
Een beetje bang
voor dreigend doodsgevaar.
Maar toch ook de onverklaarbare schaamte vooraf:
Geen zeur te willen zijn.
De knop.
De levenslijn.
Een vraag.
De verpleegster- de verpleegkundige-
Één en al zusterlijke geruststellendheid aan het bed.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
in de afgelopen twee columns heb ik u meegenomen langs ziekenhuizen in oosterhout en zwolle en u verteld over mijn daar beleefde avonturen. vandaag sluit ik dit drieluik af met nog wat verhalen over het ziekenhuis de tjongerschans in heerenveen, dat via de lokale bewegwijzering (of is het wegbewijzering?) middels een onderbord staat aangegeven als ‘welgelegen’. nou lijkt, dat een wat merkwaardige aanduiding en dat is ook zo. toch heb ik in dat ziekenhuis de langste tijd van mijn gehospitaliseerde levensfase doorgebracht en net als met de ziekenhuizen in meppel en zwolle grote verbouwingen meegemaakt. het begon allemaal met de aanschaf van nieuw meubilair in mijn werkkamer op het heerenveense politiebureau. ik werd daar overvallen door het syndroom van wallenberg, met een zes weken durend verblijf in de tjongerschans als gevolg. alle details van dat verblijf zal ik u besparen, maar de opmerking van een verpleegster tegen haar collega, dat ze niet met iemand zoals ik getrouwd zou willen zijn ( omdat ik geen zin had me te laten scheren) en het antwoord van een patiënte op de vraag van een wanhopige zuster dat ze gewoon lekker wilde eten, staan me nog helder voor de geest. eeuwig dankbaar ben ik nog de neuroloog, die me toestemming gaf m’n keyboard op de kamer te zetten, waardoor mijn herstel aanzienlijk werd versneld. een later verblijf in het inmiddels geheel gerenoveerde tjongerschans, met verpleegsters en broeders ook gerenoveerd, tot verpleegkundigen, leverde het volgende gedicht op. mededeling aan een patiënt. de lijnen vullen gestaag het scherm. hoge bergen. diepe dalen. de horizon loopt mee. als een rode draad. de touretappe van morgen. ook al is het bijna kerst. af en toe een kleine rimpeling. rode lampjes. kleine piepjes. starship the enterprise. beam me up. alleen de pijn word ik gewaar. een onduidelijke, vage pijn. een beetje bang. voor dreigend doodsgevaar. maar toch ook de onverklaarbare schaamte vooraf:. geen zeur te willen zijn. de knop. de levenslijn. een vraag. de verpleegster- de verpleegkundige-. één en al zusterlijke geruststellendheid aan het bed. hoewel:. een fronsend hoofd. een vriendelijke stem. en dan,. zo onverwacht. een wonderschoon gedicht,. dat alle pijn en angst verlicht. daar in de tjongerschans. midden in de nacht:. “ik weet het fijne er niet van. u bent patiënt van broeder jan!”. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
in de afgelopen twee columns heb ik u meegenomen langs ziekenhuizen in oosterhout en zwolle en u verteld over mijn daar beleefde avonturen. vandaag sluit ik dit drieluik af met nog wat verhalen over het ziekenhuis de tjongerschans in heerenveen, dat via de lokale bewegwijzering (of is het wegbewijzering?) middels een onderbord staat aangegeven als ‘welgelegen’. nou lijkt, dat een wat merkwaardige aanduiding en dat is ook zo. toch heb ik in dat ziekenhuis de langste tijd van mijn gehospitaliseerde levensfase doorgebracht en net als met de ziekenhuizen in meppel en zwolle grote verbouwingen meegemaakt. het begon allemaal met de aanschaf van nieuw meubilair in mijn werkkamer op het heerenveense politiebureau. ik werd daar overvallen door het syndroom van wallenberg, met een zes weken durend verblijf in de tjongerschans als gevolg. alle details van dat verblijf zal ik u besparen, maar de opmerking van een verpleegster tegen haar collega, dat ze niet met iemand zoals ik getrouwd zou willen zijn ( omdat ik geen zin had me te laten scheren) en het antwoord van een patiënte op de vraag van een wanhopige zuster dat ze gewoon lekker wilde eten, staan me nog helder voor de geest. eeuwig dankbaar ben ik nog de neuroloog, die me toestemming gaf m’n keyboard op de kamer te zetten, waardoor mijn herstel aanzienlijk werd versneld. een later verblijf in het inmiddels geheel gerenoveerde tjongerschans, met verpleegsters en broeders ook gerenoveerd, tot verpleegkundigen, leverde het volgende gedicht op. mededeling aan een patiënt. de lijnen vullen gestaag het scherm. hoge bergen. diepe dalen. de horizon loopt mee. als een rode draad. de touretappe van morgen. ook al is het bijna kerst. af en toe een kleine rimpeling. rode lampjes. kleine piepjes. starship the enterprise. beam me up. alleen de pijn word ik gewaar. een onduidelijke, vage pijn. een beetje bang. voor dreigend doodsgevaar. maar toch ook de onverklaarbare schaamte vooraf:. geen zeur te willen zijn. de knop. de levenslijn. een vraag. de verpleegster- de verpleegkundige-. één en al zusterlijke geruststellendheid aan het bed. hoewel:. een fronsend hoofd. een vriendelijke stem. en dan,. zo onverwacht. een wonderschoon gedicht,. dat alle pijn en angst verlicht. daar in de tjongerschans. midden in de nacht:. “ik weet het fijne er niet van. u bent patiënt van broeder jan!”. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.