Herinneringen door Hans Bogers
Een van de mooiste liedjes, misschien wel het mooiste, dat ooit geschreven werd, is In my Life van The Beatles. In de uitvoering van Sean Connery. De stem. De melodie. De tekst. Het ultieme liefdeslied. Maar vooral het lied, dat gaat over vroeger, over dat wat voorbij, maar onvergetelijk, is. Het is een nummer, dat hoog, zo niet het hoogste genoteerd staat op mijn begrafenislijstje.
I know I never lose affection of people and things that went before.
Gisteren was het zo’n dag, dat In my Life wel heel erg dichtbij kwam. Bijna tastbaar werd.
Een ontmoeting met Simone Schippers, die ik alweer lang geleden leerde kennen als burgemeesterse, vrouw van Henk Schippers. Ik had haar lang niet meer gezien en gesproken, maar daar voor het voormalige politiebureau aan de Scholestraat daar sprong de mand van herinneringen weer helemaal open. Wat kun je in korte tijd toch veel zeggen tegen elkaar. En ik dacht aan de – laatste- woorden van Henk Schippers toen we elkaar ontmoeten aan de voet van de Woldberg. Met een zweem van spijt in z’n stem: “En zo staat het ervoor.” Een zin, die mij ook door het hoofd speelde toen ik, geïnspireerd door een actie van de rotary, een lied schreef over de strijd tegen kanker. Maar er kwamen nog veel meer herinneringen boven, zoals aan die bijzondere verkiezingsavond onder het Koperen Dak, waarop Gerard Buisman en ik de cabaretachtige intermezzo’s verzorgden; (De rekening staat nog steeds open) waarop onze ode aan Wirt Groen volkomen verkeerd viel bij D66’ er Alfred Peterson en Gerard en ik de slappe lach kregen over iets heel onbenulligs. Op die avond vulde Simone, in spijkerpak, haar rol als burgemeesterse op een bijzondere manier in. Wat mij betrof stal ze toen de show.
Maar met deze ontmoeting was mijn herinneringsdag nog niet voorbij, want wat later liep ik Jenny Braad tegen het lijf. Ook lang niet gezien. Gelegenheid tot praten was er niet, maar herinneringen waren er des te meer. Herinneringen aan het zwemclubje, eind jaren tachtig. Jenny Braad was onze trainster en elke dinsdagavond was het zwemmen geblazen in zwembad de Westwijk. Eerst serieuze oefeningen, en daarna een soort waterpolo in het ondiepe met na afloop een gezellige nazit. Wie er allemaal meededen? Ik weet het niet meer precies. Er was een batterij Gietersen onder aanvoering van Gerrit Meutgeert, maar ook Eesveen, Steenwijk, Tuk en Oldemarkt waren vertegenwoordigd. Vooral bij het waterpolo ging het er fanatiek aan toe, met de niet van de bal te krijgen Jenny Braad en Femmy Cupido, of Jenny Been bij wie het plezier ervan spatte.
Toen de Westwijk Waterwijck werd, verwaterde het clubje langzaam maar zeker, maar de herinnering aan een prachtige tijd is gebleven.
En nog was mijn confrontatie met vroeger die dag nog niet ten einde, maar daarover volgende week meer als ik mijn licht laat schijnen over de kraamkamer voor mediatalent.
