Een kongsi door Hans Bogers

Een kongsi is een mooi woord voor een soort samenwerkingsverband, dat ik een enkele keer , maar niet vaak, daar is het te mooi voor, gebruik. En het dekt niet helemaal de lading, of misschien wel, helemaal niet, dat is nog waarschijnlijker, maar dat maakt voor dit verhaal eventjes  echt niet uit. Ik ga het vandaag namelijk hebben over een onverwachte gelegenheidscoalitie, of een gelegenheidssamenwerkingsverband. Dat is een samenwerkingsverband, dat zich vaak onverwacht voordoet en ook dat in de politiek gebruikt wordt om voor een bepaalde gelegenheid samen een doel te bereiken. Ook in de gemeentepolitiek doet zich dat fenomeen wel eens voor. Niet al te vaak, daar zijn de Steenwijkerlandigers nog wat huiverig voor. Die vertrouwen in principe toch meer op het fundament van de breed gedragen coalitie, maar het komt voor. Er hangt wel een wat opportunistisch luchtje aan, dat wel, maar zo af en toe samen iets oppakken,kan zeker, voor een goed doel, geen kwaad. Het gelegenheidssamenwerkingsverband, de kongsi, waar ik het vandaag over wil hebben gaat overigens helemaal niet over politiek, maar gewoon over iets simpels als een wandeling door Steenwijkerland. Het was vrijdagochtend en ik liep een rondje van 20 kilometer in het kader van de vierdaagse training. Zoals ik al eens eerder heb gememoreerd in een column, verzamel ik voor het goede doel ( de aanschaf van blindengeleidehonden) plastic flessendoppen. Een verzamelwoede, die soms angstige vormen aanneemt en die de bijna dwangmatige houding heeft aangenomen van het voortdurend de bermen afspeuren. Dopletten dus en ik denk soms, dat ik al een heuse roedel blindengeleidehonden bijeen gewandeld heb, al heb ik nog geen bericht gekregen, dat ik het beoogde doel inmiddels heb bereikt. De bermen, en taluds van ’s Heeren wegen zo’n beetje bezaaid met plastic flessen en ander afval, en al doplettend slaag ik er elke wandeling weer in een aantal doppen te scoren. Flesloze doppen zijn het simpelst om op te rapen, maar doppen waar de fles nog aan vast zit, die veroorzaken een logistiek probleem, want een eenmaal opgeraapte en ontdopte fles, die gooi ik niet meer weg. Het gevolg is dan ook, dat ik regelmatig met onthoofde flessen rondloop. Zo ook vrijdagochtend toen ik achterop gereden werd door Harm. Al ken ik Harm wel, ik heb nog nooit met hem samengewerkt. Maar vrijdag was dat even anders. “Zal ik  die fles voor je meenemen? Ik heb zo’n hekel aan die troep langs de weg!” vroeg hij. Natuurlijk was ik blij met dit aanbod. En van de fles, die Harm doorfietsend zelf even verder in de berm vond, gaf hij mij de dop. Een gelegenheidssamenwerkingsverband was geboren. Al was het maar voor even. Bedankt Harm.