in alphen aan den rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. arry en ria bijvoorbeeld. arry, zonder h, mind you, maar dat wordt door echte steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. als die arry horen dan schrijven ze harry. merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van aart keizer te luisteren. ik ken arry en ria al vanaf de laatste jaren van mijn hbs tijd. hij was leraar frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. de laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. zoals de onvergetelijke ‘bom’ van henk elsink. ook voor huiswerkhulp kon ik bij arry en ria terecht. we raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van jan geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ en vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. ria praatte steeds vaker over haar tijd in een jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. en die tekening heeft ria nog steeds. dat die indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje sophie. ach, kassian, was haar reactie. en dat klonk zó intens, zó verdrietig! dat kon ik als domme blanke hollander volstrekt niet begrijpen. kassian. kassian. en toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. kassian. niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe nederlands. o, kassian. zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. kassian, o kassian en voorgoed kassian. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
in alphen aan den rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. arry en ria bijvoorbeeld. arry, zonder h, mind you, maar dat wordt door echte steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. als die arry horen dan schrijven ze harry. merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van aart keizer te luisteren. ik ken arry en ria al vanaf de laatste jaren van mijn hbs tijd. hij was leraar frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. de laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. zoals de onvergetelijke ‘bom’ van henk elsink. ook voor huiswerkhulp kon ik bij arry en ria terecht. we raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van jan geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ en vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. ria praatte steeds vaker over haar tijd in een jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. en die tekening heeft ria nog steeds. dat die indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje sophie. ach, kassian, was haar reactie. en dat klonk zó intens, zó verdrietig! dat kon ik als domme blanke hollander volstrekt niet begrijpen. kassian. kassian. en toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. kassian. niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe nederlands. o, kassian. zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. kassian, o kassian en voorgoed kassian. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
In Alphen aan den Rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. Arry en Ria bijvoorbeeld. Arry, zonder H, mind you, maar dat wordt door echte Steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. Als die Arry horen dan schrijven ze Harry. Merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van Aart Keizer te luisteren. Ik ken Arry en Ria al vanaf de laatste jaren van mijn HBS tijd. Hij was leraar Frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. De laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. Zoals de onvergetelijke ‘Bom’ van Henk Elsink. Ook voor huiswerkhulp kon ik bij Arry en Ria terecht. We raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van Jan Geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. Die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. Van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ En vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. Ria praatte steeds vaker over haar tijd in een Jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. Het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. Een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. En die tekening heeft Ria nog steeds. Dat die Indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje Sophie. Ach, Kassian, was haar reactie. En dat klonk zó intens, zó verdrietig! Dat kon ik als domme blanke Hollander volstrekt niet begrijpen. Kassian. Kassian. En toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. Kassian. Niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe Nederlands. O, kassian. Zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. Zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. Elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: Pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. Kassian, o Kassian en voorgoed Kassian.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
in alphen aan den rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. arry en ria bijvoorbeeld. arry, zonder h, mind you, maar dat wordt door echte steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. als die arry horen dan schrijven ze harry. merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van aart keizer te luisteren. ik ken arry en ria al vanaf de laatste jaren van mijn hbs tijd. hij was leraar frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. de laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. zoals de onvergetelijke ‘bom’ van henk elsink. ook voor huiswerkhulp kon ik bij arry en ria terecht. we raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van jan geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ en vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. ria praatte steeds vaker over haar tijd in een jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. en die tekening heeft ria nog steeds. dat die indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje sophie. ach, kassian, was haar reactie. en dat klonk zó intens, zó verdrietig! dat kon ik als domme blanke hollander volstrekt niet begrijpen. kassian. kassian. en toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. kassian. niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe nederlands. o, kassian. zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. kassian, o kassian en voorgoed kassian. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
in alphen aan den rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. arry en ria bijvoorbeeld. arry, zonder h, mind you, maar dat wordt door echte steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. als die arry horen dan schrijven ze harry. merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van aart keizer te luisteren. ik ken arry en ria al vanaf de laatste jaren van mijn hbs tijd. hij was leraar frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. de laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. zoals de onvergetelijke ‘bom’ van henk elsink. ook voor huiswerkhulp kon ik bij arry en ria terecht. we raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van jan geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ en vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. ria praatte steeds vaker over haar tijd in een jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. en die tekening heeft ria nog steeds. dat die indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje sophie. ach, kassian, was haar reactie. en dat klonk zó intens, zó verdrietig! dat kon ik als domme blanke hollander volstrekt niet begrijpen. kassian. kassian. en toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. kassian. niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe nederlands. o, kassian. zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. kassian, o kassian en voorgoed kassian. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
en dan 
In Alphen aan den Rijn, waar ik een belangrijk deel van mijn leven heb doorgebracht, ik ben er zogezegd getogen, wonen nog een paar oude vrienden, die ik zo af en toe nog opzoek. Arry en Ria bijvoorbeeld. Arry, zonder H, mind you, maar dat wordt door echte Steenwijkers nogal eens verkeerd begrepen. Als die Arry horen dan schrijven ze Harry. Merkwaardig, maar waar, en voor nader begrip is het misschien goed nog eens naar een oude conference van Aart Keizer te luisteren. Ik ken Arry en Ria al vanaf de laatste jaren van mijn HBS tijd. Hij was leraar Frans, werd later zelfs rector en bracht mij de liefde voor cabaret bij. De laatste les voor de vakantie nam hij namelijk altijd een cassetterecorder mee om allerlei conferences af te spelen. Zoals de onvergetelijke ‘Bom’ van Henk Elsink. Ook voor huiswerkhulp kon ik bij Arry en Ria terecht. We raakten bevriend en toen ik een baantje had gevonden als patatverkoper in de cafetaria van Jan Geel werd het een goede gewoonte, dat ik elke zondagavond sateehtjes voor hen meebracht. Die vriendschap is gebleven en intensiveerde zich met het verstrijken der jaren. Van het: ‘gezellig een sigaartje roken, het drinken van een glas en het praten over de dingen van alle dag, tot het praten over de dingen, die ertoe doen.’ En vanzelfsprekend leerden we elkaar steeds beter kennen. Ria praatte steeds vaker over haar tijd in een Jappenkamp, en vooral dat mooie verhaal over haar poppenkast maakte diepe indruk op mij. Het verhaal over een poppenkast, die niet mee het kamp in mocht. Een vriendinnetje, maakte er daarom maar een mooie tekening van. En die tekening heeft Ria nog steeds. Dat die Indiëtijd steeds meer aan de oppervlakte komt in haar gedachten, in haar zijn, dat voelde ik toen ik vertelde over het zo verdrietige leventje van ons kleindochtertje Sophie. Ach, Kassian, was haar reactie. En dat klonk zó intens, zó verdrietig! Dat kon ik als domme blanke Hollander volstrekt niet begrijpen. Kassian. Kassian. En toch sprongen de tranen in m’n ogen net zoals nu. Kassian. Niet te vertalen en zeker niet in het opeens zo lompe Nederlands. O, kassian. Zelfs het onvermijdelijke googelen, met als resultaat de betekenis van het woord: “een uitroep van medelijden, van meewarigheid”, haalt het niet bij het uitgesproken kassian zelf. Zo intens, zo diep rakend, zo oprecht, zo authentiek. Elke taal zal zo zijn woorden hebben, die bijna letterloos je diepste gevoelens raken, maar nu op dit moment dit woord: Pas nu geloof ik in het ware gevoel van medelijden en ik ben daar ondanks alle verdriet dankbaar voor. Kassian, o Kassian en voorgoed Kassian.
