Handhaving door Hans Bogers

Kobie

Het olde wief heeft de afgelopen weken als leidende draad voor haar artikelen het begrip afscheid genomen. Het begon met een afscheidsinterview met wett’nholder Peter van der Terp, gevolgd door hetzelfde soort gesprekken met de wett’nholders Henk Boxum, Jos van den Nouland en Luc Greven. Dinsdag kunnen de Steenwijkerlanders de vertrekkende wett’nholders in levende lijve de hand drukken en hen bedanken voor het werk, dat zij de afgelopen jaren voor de gemeente Steenwijkerland hebben verricht. Naar eer, geweten en tevredenheid zou ik zeggen. Tevredenheid? Jazeker, want de verkiezingsuitslag heeft niets te maken gehad met het feit, dat de gemeente Steenwijkerland de afgelopen jaren al dan niet goed bestuurd is en er niet veel goeds tot stand zou zijn gekomen. Gemeenteraadsverkiezingen gaan nu eenmaal niet om de inhoud, denk ik zo. Daar spelen heel andere zaken een rol. Voornamelijk politieke vaarwelkranten dus, maar daar tussendoor was er ook nog een journalistiek afscheid. Dat van Kobie Storm, prominent redacteur van het Olde Wief, ook wel de Opregte Steenwijker Courant genoemd. Geen apart interview natuurlijk, maar zoals dat hoort bij het vertrek van een redacteur een laatste column als afscheidsbrief. Uit die column blijkt overigens niet wanneer Kobie precies begonnen is met de verwoording van z’n inzichten (woensdag 4 maart geeft voor de bepaling van een exacte datum te weinig informatie), maar dat doet er eigenlijk ook niet toe. Kobie houdt ermee op en daarmee verliest het Olde Wief een aansprekend en herkenbaar gezicht. De vertrekkende wett’nholders zullen Kobie in ieder geval niet licht vergeten en ze zullen zich zijn soms kritische beschouwingen zo af en toe nog wel eens voor de geest halen. Kobie had natuurlijk niet altijd gelijk (wie heeft dat wel overigens), maar als je hem van zijn ongelijk wilde overtuigen, dan moest je wel van heel goede huize komen, en dan slaagde je daar meestal toch niet in! Naar ik me heb laten vertellen is Kobie zijn journalistieke loopbaan bij de SLOS begonnen en een betere start had hij natuurlijk niet kunnen maken. De SLOSinvloeden waren zo af en toe nog in zijn stukjes te herkennen. Samen met de vier wett’nholders, aan wie hij menig woord heeft gewijd en waarop best wel eens schouderophalend werd gereageerd, neemt ook Kobie afscheid. Afscheid van het publieke toneel. Maar los van al zijn schrijfsels en onze regelmatige contacten, zal ik me Kobie altijd blijven herinneren als de neve van Ed Wind en ik kan me slechtere herinneringen voorstellen.