Geen Column Vandaag door Hans Bogers
Vandaag zult u het zonder column moeten doen. Ik heb geen verhaaltje op papier kunnen krijgen. Ik ben niet eens in staat om ook maar iets te bedenken, dat ook maar het begin zou kunnen zijn van een redelijk, beluisterenswaardig radiopraatje. Goed, ik heb dan nu wel wat aan het papier toevertrouwd, maar dat is niet meer dan wolligheid, overbodig veel gebruikte woorden en verplaatste gebakken lucht. Het komt misschien, omdat ik het de laatste tijd, voor mijn doen, nogal druk heb en met andere dingen bezig ben die mijn volle aandacht vragen, of die zoveel belangrijker zijn dan het ventileren van een mening. En dan hoef ik alleen maar te denken aan mijn zo zieke kleindochtertje Sophie, die met haar ouders en haar broertje zo’n ongelooflijk zware tijd door moet doormaken. Als ik me ergens druk over zou moeten maken dan is het dat wel. Die droefheid in Deventer. Maar misschien komt het ook wel omdat ik een beetje uitgeschreven ben, misschien is het allemaal wel mooi geweest. Of misschien komt het, omdat ik er steeds minder van begrijp en daar steeds kwader om wordt. Dat ik me enerzijds boos maak om een fritesbakje van een zo geringe omvang van 8 bij 3 bij 11 centimeter, dat er nauwelijks tien patatjes in passen en dat je die minimalistische subtiliteit ook nog moet bekopen met een duidelijk voelbare prijsverhoging. Of anderzijds dat ik het geleuter van onze bestuurderen en politici over het vluchtelingenprobleem een beetje zat begin te worden:” We mogen best protesteren en stevig discussiëren”, zeggen ze, “maar geweld is altijd uit den boze!” Logisch, behalve als je weet, dat de uitkomst van wat voor discussie dan ook in dit dossier al bij voorbaat vaststaat. Want dan is geweld de enige manier om ze je die machteloosheid te laten voelen. En laten we wel wezen. Ze komen. In grote getale. Daar hoeven we geen enkele illusie over te hebben. En langzaam maar zeker zal een andere cultuur de onze overnemen. Er zal een einde komen aan de verworvenheden van de verlichting. We leven in een tijd, die het begin inluidt van het einde van een cultuur, waar met bloed zweet en tranen voor is gevochten. Die niet zonder slag of stoot tot stand is gekomen. Ach snel zal het niet gaan. We hebben nog even tijd. Maar waar we in het verleden een gewapende vijand met veel moeite buiten de deur hebben gekregen, daar staan we nu machteloos tegen een massale onophoudelijke stroom van ongewapende mensen, die zo anders zijn en denken als wij. Die het westen ten diepste minachten. Sterker nog, we staan niet alleen machteloos , we worden ook nog geacht ze met open armen te ontvangen Een onbedoeld paard van Troje, want soms denk ik wel eens dat de stap vluchteling naar veroveraar, maar een kleine is. Maar ik moet niet overdrijven, want met een stevige discussie komen we er vast wel uit.
