De hokjesman door Hans Bogers
Elk woord is er één teveel. En dat zijn er dus toch alweer zes. Daarom sluit ik me aan bij de woorden van Peter Pannenkoek, gisteravond in de Wereld Draait Door. Niet alleen gemakshalve maar vooral omdat ik zijn mening volledig deel. Een groot en snel denker, die Peter. We waren nog bij zijn optreden in Meppel, en waar eerst de kleine zaal voor hem was gereserveerd werd wegens de o zo grote belangstelling zijn optreden verplaatst naar de grote zaal, die eigenlijk ook nog te klein leek. Binnenkort staat hij in De Meenthe in alweer, en dat zeer terecht, uitverkocht huis. Zijn publiek zal oren tekort komen, maar genieten zullen ze. Genieten van de lawine aan grappen, spitsvondigheden en serieuze gedachten. Gedachten, waar je nog lang over na kunt denken, over de stroom van woorden van een nieuwe ster aan het firmament van het Nederlandse cabaret, die makkelijk twee uur weet vol te praten, zonder daarbij in flauwiteiten te vervallen. En met deze start is mijn 15e column een heel andere richting opgegaan dan ik me had voorgenomen. Merkwaardig toch, dat je pen een heel andere kant op gaat als dat je eigenlijk van plan was. Woorden bedenkend en zinnen vormend tot een leesbaar verhaal. Ik vraag me soms weleens af, hoe dat precies werkt, maar voorlopig moet ik het doen met de vaststelling, dát het zo werkt. En ik ben daar eigenlijk wel blij mee, want de onderwerpen die ik eerst ten tonele wilde voeren waren helemaal niet zo leuk om uit te werken. Dat is me dus bespaard gebleven en nu ik Peter Pannenkoek voor mijn karretje heb gespannen, is er ruimte ontstaan om aandacht te besteden aan andere, interessantere, onderwerpen. Zoals bijvoorbeeld het televisieprogramma van de VPRO, De Hokjesman. Dat heeft iets van ‘Glamourland’ van Gert-Jan Dröge, of ‘Hoe Heurt het Eigenlijk’ van Jort Kelder, maar is veel serieuzer en diepgaander van aard. Op een integere en introverte manier belicht De Hokjesman, Michaël Schaap, allerlei boeiende onderwerpen. Gisteravond ging het over het leven van psychiatrische patiënten. Even boeiend als aangrijpend. Niet invoelend of begrijpend. Niet sensatie belust. Gewoon waarnemend en de kijker in die waarneming meenemend, zonder te sturen. Met prachtige voice-overs. Als een mens daar niet door wordt geraakt; wordt meegevoerd; niet begrijpend, toch begrijpt! Mij trof het in ieder geval wel. De volle laag. Van het begin tot het einde.