Jacques Wagteveld door Hans Bogers
Toen Jacqueline Willemsen vlak voor het begin van de afgelopen raadsvergadering een opmerking maakte over het verloop van die avond, begreep ik niet precies wat ze daar mee bedoelde, maar toen ze als fractievoorzitter van de Christelijke Partij Burgerbelangen van raadsvoorzitter Rob Bats als eerste het woord kreeg, begreep ik, dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn. En, bedacht ik me, dat kon niet anders dan met wett’nholder Jacques Wagteveld te maken hebben. Haar korte mededeling, dat de CPB wett’nholder door allerlei omstandigheden zich genoodzaakt zag zijn werk voor onbepaalde tijd neer te leggen, was dan eigenlijk ook niet echt een verrassing voor mij. Maar ook de raad leek niet echt verrast, want deze toch wel heftige mededeling werd emotieloos ter kennisneming aangenomen. En zo hoort het natuurlijk ook. Een zakelijke, steriele mededeling, van formele huishoudelijke aard, die op even zakelijke en steriele wijze wordt geconsumeerd! En daarna gewoon overgaan tot de orde van de dag: het afhandelen van een agenda vol van onderwerpen uit het dossier van de voor onbepaalde tijd afwezige wett’nholder. Gewoon doen alsof onze neus bloed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat moet je ook anders. Zo’n raadsvergadering is te belangrijk om door niet ter zake doende gevoelens verstoord te worden. Toch?
O, ja? Is dat zo? Ik was ooit in een gemeente, waar voorafgaande aan de feitelijke raadsvergadering een moment van contemplatie, een moment van stilte was ingebouwd. Een moment van stilte, dat door iedereen weer anders kan worden ingevuld: concentratie, gebed, bezinning of gewoon…
Misschien had Rob Bats, dat op dit bijzondere moment ook moeten doen. Even schorsen ( Vooral dat woord gebruiken voor het formele tintje) en dan de raadsleden de ruimte geven hun gedachten te laten varen. Een paar minuutjes maar. Niet meelijden, maar meeleven. Proberen je in te leven in het levens verhaal achter de gortdroge waardevrije, toonloze, bijna gevoelloze mededeling, dat de onze Jacques Wagteveld voorlopig niet terug komt. Onze? Ja één van, dat we beseffen dat het ons aangaat en dat ons daarom persoonlijk raakt. Dat we even stilstaan bij gedachte, dat het allemaal wel eens te veel kan worden voor een mens. Als er maar geen einde aan lijkt te komen aan de stroom van politieke en persoonlijke problemen. Een paar minuutjes maar. Ons realiseren, dat raadsleden, ambtenaren en bestuurders mensen zijn. Een paar minuutjes maar. Dat lijkt me niet teveel gevraagd ook al zijn ze misschien wel eens bedreigend, of confronterend.
