het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. zoals gisteren bijvoorbeeld. ik maakte een korte wandeling via willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van alie stroeve. en onder het genot van een gouden toverbal en een glas fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van willemsoord tot aan witte paarden, licht kronkelend tussen de a32 en de spoorbaan van steenwijk naar wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van steenwijkerland – wordt het weerribben- wieden ( versie kerngroep nationaal park); wordt het groot giethoorn (versie van der tas, of wordt het klein china (versie bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van marja van der tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van lute en endrik bij alberts corner aan de paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons sinterklaasfeest. onderwerpen te over dus. meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: het vogeltje op ons terras. vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. dat vogeltje is er nu weer. haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Open contextspeler
Sluit de contextspeler
het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. zoals gisteren bijvoorbeeld. ik maakte een korte wandeling via willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van alie stroeve. en onder het genot van een gouden toverbal en een glas fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van willemsoord tot aan witte paarden, licht kronkelend tussen de a32 en de spoorbaan van steenwijk naar wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van steenwijkerland – wordt het weerribben- wieden ( versie kerngroep nationaal park); wordt het groot giethoorn (versie van der tas, of wordt het klein china (versie bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van marja van der tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van lute en endrik bij alberts corner aan de paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons sinterklaasfeest. onderwerpen te over dus. meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: het vogeltje op ons terras. vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. dat vogeltje is er nu weer. haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
Het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. Veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. Maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. Zoals gisteren bijvoorbeeld. Ik maakte een korte wandeling via Willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van Alie Stroeve. En onder het genot van een gouden toverbal en een glas Fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. Normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van Willemsoord tot aan Witte Paarden, licht kronkelend tussen de A32 en de spoorbaan van Steenwijk naar Wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. Volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van Steenwijkerland – wordt het Weerribben- Wieden ( versie kerngroep Nationaal Park); wordt het Groot Giethoorn (versie Van der Tas, of wordt het Klein China (versie Bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van Marja van der Tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van Lute en Endrik bij Alberts Corner aan de Paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons Sinterklaasfeest. Onderwerpen te over dus. Meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. Desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: Het vogeltje op ons terras. Vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. Wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. Twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. Tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. Dat vogeltje is er nu weer. Haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. Het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. Maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
FunctioneelAltijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. zoals gisteren bijvoorbeeld. ik maakte een korte wandeling via willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van alie stroeve. en onder het genot van een gouden toverbal en een glas fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van willemsoord tot aan witte paarden, licht kronkelend tussen de a32 en de spoorbaan van steenwijk naar wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van steenwijkerland – wordt het weerribben- wieden ( versie kerngroep nationaal park); wordt het groot giethoorn (versie van der tas, of wordt het klein china (versie bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van marja van der tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van lute en endrik bij alberts corner aan de paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons sinterklaasfeest. onderwerpen te over dus. meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: het vogeltje op ons terras. vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. dat vogeltje is er nu weer. haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. zoals gisteren bijvoorbeeld. ik maakte een korte wandeling via willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van alie stroeve. en onder het genot van een gouden toverbal en een glas fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van willemsoord tot aan witte paarden, licht kronkelend tussen de a32 en de spoorbaan van steenwijk naar wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van steenwijkerland – wordt het weerribben- wieden ( versie kerngroep nationaal park); wordt het groot giethoorn (versie van der tas, of wordt het klein china (versie bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van marja van der tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van lute en endrik bij alberts corner aan de paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons sinterklaasfeest. onderwerpen te over dus. meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: het vogeltje op ons terras. vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. dat vogeltje is er nu weer. haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras. ria van hien 📷 stuur jouw foto. ✉️ mail de redactie. 🛠️ meld een correctie.
en dan 
Het voordeel van lange wandeltrainingen is, dat ik al lopende weg heel veel onderwerpen bedenk, die als basis kunnen dienen voor een nieuwe column. Veel te veel eigenlijk, maar dat is niet erg, want als je ze niet opschrijft, verdwijnen ze vaak weer met de zelfde snelheid als ze gekomen zijn. Maar soms, soms schrijf ik ze op en gebruik ik ze later ook echt. Zoals gisteren bijvoorbeeld. Ik maakte een korte wandeling via Willemsoord met als tussentop de ballentent, de ballaria, of de gehaktinette van Alie Stroeve. En onder het genot van een gouden toverbal en een glas Fryske landwijn schreef ik mijn columnieuze gedachtespinsels op een bierviltje. Normaal zou de terugtocht via het avontuurlijke pad van Willemsoord tot aan Witte Paarden, licht kronkelend tussen de A32 en de spoorbaan van Steenwijk naar Wolvega, mijn hoofd weer helemaal leeg hebben gemaakt, maar bij terugkomst op de basis had ik m’n brandbriefje nog. Volgeschreven met onderwerpen zoals het nieuwe wandelpad langs de wallen, de te verwachten discussie over de naam van Steenwijkerland – wordt het Weerribben- Wieden ( versie kerngroep Nationaal Park); wordt het Groot Giethoorn (versie Van der Tas, of wordt het Klein China (versie Bogers)- de herbenoeming voor nog eens zes jaar van Marja van der Tas als burgemeester, het nieuwe (slecht weer) onderkomen van Lute en Endrik bij Alberts Corner aan de Paardemarkt, mijn instortende gebit, of over de laatste stuiptrekkingen van ons Sinterklaasfeest. Onderwerpen te over dus. Meer dan ik in mijn columns kan verwerken, want ook mijn bestaan als sloscolumnist kent zijn grenzen en het onderwerp van mijn laatste column staat al vast. Desalniettemin, waar kiezen het droefst verliezen is, en ik dus een aarzelaar van de eerste orde ben, heb ik voor vandaag een keus gemaakt: Het vogeltje op ons terras. Vorig jaar was een klein vogeltje op het idee gekomen een nestje te bouwen in een open aan een muur bevestigd vogelhuisje op het terras. Wat voor soort vogeltje het was weet ik niet: een grijsachtig buikje, een bruinachtig verendek en aan weerszijden langs haar kopje vanaf haar oogjes een zwarte streep. Twee witte eitjes waren het resultaat van haar activiteiten en ze zat ze dan ook een tijdlang gezellig te broeden. Tot ze op een zeker moment verdween en niet meer terugkwam, het nestje in desolate toestand en de stuk gepikte eitjes op de grond achterlatend. Dat vogeltje is er nu weer. Haar nieuwe nestje is in opbouw en haar benaderingstactiek is nog precies hetzelfde als vorig jaar. Het zal wel weer niet goed aflopen vrees ik, want ploertige eksters, valse roeken en vileine vlaamse gaaien liggen alweer op de loer. Maar voor het zover is zal ik nog lang genieten van een lief klein vogeltje op ons terras.
